سیر تحولات آمایش سرزمین در ایران

تلاش برای داشتن یک برنامه ملی آمایش سرزمین در طول ۳۵ سال گذشته همواره با موانع و چالش های متعددی مواجه شده است. تجربه برنامه ریزی از نوع آمایش سرزمین در ایران موید اتفاقات و تصمیم گیری های پر فراز و نشیبی در ابعاد مفهومی، نظریه ای، تکنیکی، رویه ای، فرایندی، سازمانی و قانونی می باشد که گاه منجر به پیشبرد این امر شده و گاه در جهت به انزوا کشاندن و انحراف از مسیر اصلی حرکت گردیده است. این پژوهش قصد دارد که برنامه ریزی آمایش سرزمین را با دیدگاه فرایندی بررسی و ارزیابی کند و در این مسیر به مفاهیم، سازمان های در گیر و قوانین حاکم بر نظام برنامه ریزی ایران در رابطه با آمایش سرزمین توجه خاص نشان دهد بر اساس مطالعات انجام شده مهم ترین علل عدم تحقق برنامه های آمایش سرزمین در ایران زمینه های مفهومی سازمانی و قانونی است. با وجود برداشت های نادرست و شناخت های اندکی از مقوله آمایش سرزمین، شرایط جغرافیای سرزمین پیچیده و متنوع ایران، قوانین کم و بیش مستقل و الزام آور مرتبط با آن، جایگاه تشکیلاتی متزلزل و مبهم و نیز وجود نگاه غالب بخشی در برنامه ریزی های میان مدت توسعه اقتصادی و اجتماعی، عملیاتی شدن برنامه های آمایش با مشکلات فراوانی مواجه است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، فرآیند برنامه ریزی ، اقتصاد ، توسعه پایدار