ارائه مدل بهینه سیستم عرضه انرژی الکتریکی کشور در جهت تحقق توافقنامه پاریس

بر اساس توافقنامه پاریس و سند مشارکت ملی کشور ارائه شده در این توافقنامه، ایران متعهد شده است که در بازه زمانی ۱۰ ساله، ۱۴۰۹-۱۳۹۹ به میزان ۴ درصد میزان انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش دهد. حدود ۳۰ درصد از میزان انتشار گازهای گلخانه­ای متعلق به بخش نیروگاهی کشور است و سایر بخش­های حمل و نقل، خانگی و صنعت از میزان انتشار کمتری برخوردار می­باشند. لذا  هدف اصلی در این پژوهش، ارائه ساختاری در سیستم عرضه انرژی الکتریکی کشور با در نظر گرفتن همزمان منافع تولیدکننده و مصرف کننده در جهت کاهش میزان انتشار گازهای گلخانه ای بخش نیروگاهی تا حد مجاز تعهد شده در توافقنامه پاریس می­باشد که در قالب یک مدل برنامه ریزی ریاضی غیرخطی با اعمال محدودیت های فنی-اقتصادی مربوطه و با تغییر در نگرش مدلسازی از دیدگاه دولتی به دیدگاه سرمایه­گذار بخش خصوصی انجام خواهد گرفت. نتایج حاکی از آن است که در صورت نفوذ ۲۰-۱۰ درصدی انرژی­های تجدیدپذیر، اعمال مالیات کربن با میزان ۲۵ دلار به ازاء هر تن CO۲ و تسریع در روند تبدیل نیروگاه­های گازی به سیکل ترکیبی با نرخ تبدیل ۵ درصد سالانه، رسیدن به میزان تعهد شده در توافقنامه پاریس میسر می­باشد. لذا با اعمال مالیات کربن، حمایت از نیروگاه­های تجدیدپذیر (کاهش هزینه سرمایه­گذاری اولیه و ارائه نرخ منطقی تضمینی خرید برق) و افزایش راندمان نیروگاه­های گازی می­توان به اجرای عملیاتی توافقنامه پاریس در بازه زمانی مورد نظر امیدوار بود.

کلیدواژه ها:

Electricity Supply Syste ، Energy Demand ، Welfare Maximization ، Greenhouse Gas Emission ، Paris Agreement ، سیستم عرضه انرژی الکتریکی ، تقاضا انرژی ، بیشینهسازی رفاه ، انتشار گازهای گلخانهای ، توافقنامه پاریس