اثر تنهایی کارکنان در سازمان بر پیشرفت شغلی، ریسک پذیری و اعتماد با اثر میانجی حمایت سازمانی ادراک شده

گرچه این پیشرفت های فناوری باعث سرعت بخشیدن به کار و کاهش اشتباهات شده اند اما مضراتی نیز در پی داشته اند. یکی از این مضرات، افزایش احساس تنهایی و در پی آن گوشه گیری در سازمان ها است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر تنهایی کارکنان در سازمان بر پیشرفت شغلی، ریسک پذیری و اعتماد با اثر میانجی حمایت سازمانی ادراک شده است. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق پیش رو کلیه کارکنان سازمان تامین اجتماعی شهرستان بروجن است که از بین آن ها به شیوه ی نمونه گیری تصادفی طبقه ای، ۷۰ نفر انتخاب شد و به پرسشنامه های مربوطه که شامل تنهایی در سازمان، پیشرفت شغلی، حمایت سازمانی، ریسک پذیری و اعتماد بود پاسخ دادند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها در تحقیق حاضر، از آمار در دو سطح توصیفی و استنباطی؛ همبستگی پیرسون، تحلیل عامل تاییدی، تحلیل مسیر و معادلات ساختاری استفاده گردید. یافته ها نشان داد که بین تنهایی در سازمان با ریسک پذیری و اعتماد در سازمان رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین بین حمایت سازمانی ادراک شده و ریسک پذیری و اعتماد در سازمان و پیشرفت شغلی رابطه مستقیم، مثبت و معناداری وجود دارد. از طرفی تنهایی در سازمان بر حمایت سازمانی ادراک شده با میانجیگری ریسک پذیری و اعتماد تاثیر منفی و غیرمستقیم دارد. همچنین بر پیشرفت شغلی با میانجی گری حمایت سازمانی ادراک شده نیز تاثیر منفی و غیرمستقیم دارد.

کلیدواژه ها:

تنهایی در سازمان ، پیشرفت شغلی ، حمایت سازمانی ادراک شده ، ریسک پذیری ، اعتماد