ارزیابی و مقایسه کارایی مدل های ICD و ESAs در تهیه نقشه بیابان زایی دشت مهران، ایلام

بیابان زایی معادل تخریب اراضی محسوب شده که باعث، کاهش توان موجودات زنده وغیر زنده می شود و مخصوصا در اکوسیستم های مناطق خشک و نیمه خشک بیشتر اتفاق می افتد که در اثر عوامل طبیعی، انسانی و تغییر اقلیم رخ می دهد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی دو مدل بیابان زایی ICD و ESAs دشت مهران در غرب استان ایلام صورت گرفته است. بدین منظور معیارها و شاخص های بیابان زایی مربوط به دو مدل بر اساس خصوصیات منطقه و اندازه گیری های میدانی برای ۷ واحد کاری مشخص شده، تهیه گردید. در این تحقیق از چهار معیار پوشش گیاهی، خاک، آب و اقلیم بعنوان مهمترین عوامل موثر جهت پهنه بندی بیابان زایی منطقه استفاده شده است. نتایج بدست آمده از دو روش ارزیابی انجام شده نشان می دهد که روش ICD شدت بیابان زایی منطقه را در دو کلاس متوسط (۹۲/۶۴ درصد) و زیاد (۰۷/۳۵ درصد)، و روش ESAs منطقه مورد مطالعه را در کلاس های شکننده الف (۵۵/۵ درصد)، شکننده ب (۶۵/۱۴ درصد)، شکننده ج (۵۰/۴۲ درصد) و بحرانی الف (۲۰/۳۷ درصد) طبقه بندی می کند. با توجه به تطابق بیشتر با شرایط موجود، سازگاری در انتخاب معیارها و شاخص ها، به کارگیری سامانه اطلاعات جغرافیایی و میانگین هندسی در طبقه بندی شدت بیابان زایی، مدل ESAs بعنوان مدل مناسب تر برای این منطقه و مناطق مشابه معرفی می گردد

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، ICD ، ESAs ، دشت مهران