بررسی سیاست گذاری های ایران نسبت به آموزش و پرورش از منظر رویکرد اجتماع گرایی

پژوهش حاضر با هدف نقد و بررسی اسناد توسعه ملی جمهوری اسلامی ایران به عدالت آموزشی از منظر رویکرد اجتماع گرا نگاشته شده است. در این پژوهش ابتدا به بررسی رویکردهای عدالت در اسناد توسعه دولت ها به عنوان مهمترین اسناد سیاست گذاری های کلان کشور پرداخته شد سپس رویکردهای عدالت موجود در اسناد از منظر رویکرد اجتماع گرایی مورد نقد و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش حاکی از آن است که از یک طرف سیاست گذاری های آموزشی کشور به سمت سیاست گذاری های حداکثری گرایش دارند و از طرفی دیگر به لحاظ رویکردهای عدالت شاهد یک رویکرد مشخص در اسناد نمی باشیم. در نتیجه سیاست گذاری حداکثری به همراه تنوع رویکردهای عدالت موجود در اسناد، منجر به آن شده است که نظام آموزشی کشور به لحاظ عملکردی با طیفی از فعالیت های از هم گسیخته و نامتوازن مواجه باشد. از این رو به نظر می رسد که سیاست گذاران نظام آموزشی کشور بهتر است به جای در نظر گرفتن سیاست گذاری حداکثری در قالب رویکردهای مختلف، به سمت یک سیاست گذاری مبتنی بر ارزش های اجتماعی قدم بردارند تا از این طریق بتوانند با همکاری و توافق حاصل از اجتماعات مختلف، راهکارهای مشخصی را برای اجرای عدالت در صحنه آموزش و پرورش بیابند.

کلیدواژه ها:

عدالت ، آموزش ، سیاست گذاری ، رویکردها ، اجتماع گرایی