بررسی فناوری اطلاعات و تکنولوژی آموزشی در آموزش و پرورش در ایران

تعلیم و تربیت، پیوسته یکی از دغدغه های والدین و نظام آموزشی کشور بوده و هست؛ واژه ای که فرایندی پیچیده را در خود جای داده و خانواده ها و نظام آموزشی مداوم در تلاش اند این فرآیند را با توجه به امکانات و ضروریات آن عصر، بهتر و سریع تر به سرمنزل مقصود برسانند. عصر حاضر که عصر فناوری اطلاعات و ارتباطات است، می تواند کمک شایانی به این امر بنماید. هدف از این پژوهش بررسی نقش فناوری آموزشی در غنی سازی تجربیات آموزشی است. این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد کیفی و به صورت علمی مروری انجام گرفته است و از طریق مطالعه کتابخانه ای- اسنادی بوده است. فناوری آموزشی اغلب به عنوان ابزاری تلقی می شود که می تواند از محتوای آموزش جدا شود. آگاهی از پیچیدگی فناوری به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از یک سیستم پیچیده، شکل دادن آگاهانه به فناوری برای افزایش تعامل انسانی را ممکن می سازد. در نهایت این پژوهش ما را به این نتیجه رساند که هدایت فرآیند توسعه فناوری در آموزش و پرورش به سمت حفظ و تقویت تعامل انسانی کاملا امکان پذیر است. این امر مستلزم تصدیق نقش لاینفک فناوری در آموزش است: در نظر گرفتن فناوری به معنای در نظر گرفتن افراد نیز است. انجام این کار مستلزم تخیل و تلاش برای بازتعریف جهت پیشرفت است. این باید در دستور کار فناوری آموزشی به عنوان یک حوزه باشد.

کلیدواژه ها:

فناوری ، فناوری آموزشی ، تکنولوژی ، تجربه آموزشی ، آموزش و پرورش