بررسی اثربخشی مدیریت دانش در سیستم های آموزش و پرورش

امروزه موسسات آموزش و پرورش با چالش های فراوانی از جمله تغییرات سریع فناوری، گسترش سیستم ها، تقاضای متنوع جامعه، افزایش هزینه های آموزشی و نیاز به تطبیق با عصر دانش و اطلاعات مواجهند. یکی از ابزارهایی که برای مقابله با این شرایط بکارگرفته می شود، مدیریت دانش است. مدیریت دانش در آموزش و پرورش مجموعه ای از فرآیندهای سازمانی است که از ایجاد و انتقال دانش در این موسسات حمایت کرده و دست یابی به اهداف سازمانی و دانشگاهی را ممکن می سازد. نقش اصلی این موسسات، مدیریت کردن دانش (هم دانش ضمنی و هم دانش آشکار) است تا بتوانند عملکرد دانش را جهت توسعه و پیشرفت جامعه افزایش دهند . در این میان، گرچه از سه دهه از ارائه مدیریت دانش در محافل علمی می گذرد اما این موضوع در موسسات آموزش و پرورش به ویژه دانشگاه ها از دیر باز مطرح بوده چرا که فلسفه وجودی این موسسات، تولید و انتشار دانش در جامعه بوده و مدیریت دانش در این سازمان ها همواره در محور برنامه ریزی استراتژیک آن ها قرار داشته است. اگرچه اغلب این تلاش ها بر مدیریت اختراعات، پژوهش ها، تحقیقات و غیره بوده اما جایگاه این موسسات در تربیت نیروی انسانی ماهر و شایسته برای دیگر سازمان ها می طلبد تا تلاش خود را در مدیریت دانش، گسترش داده و به دیگر حوزه های سازمان نیز وارد کنند. صاحب نظران، موفقیت و کامیابی آموزش و پرورش را در محیط پویای کنونی وابسته به سرمایه های معنوی آن از جمله مدیریت دانش می دانند. توسعه آموزش ها در یک ساختار مناسب هرچند می تواند مفید باشد، اما اگر دانش کسب شده مدیریت نشود و توسعه دانش در راستای نیازهای جامعه نباشد، نمی تواند مشکلات زیادی را حل کند. بنابراین مادامی که دانشگاه ها در زمینه ارزیابی دارایی های دانشی خود، پیمایشی انجام ندهند، مدیریت دانش، بهبود عملکرد و توسعه سازمانی را نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مدیریت دانش ، سیستم های آموزشی ، فرآیند سازمانی ، تلاش