مطالعه ی عملکرد دانه، اجزای عملکرد و ارزیابی شاخص نسبت برابری زمین در کشت مخلوط جایگزینی نخود-جو

در سال های اخیر کشاورزی پایدار بر مبنای استفاده از انرژی خورشید و تبدیل آن به محصولات کشاورزی بدون تخریب خاک، آب و محیط زیست اهمیت ویژه ای پیدا کرده است . کشت مخلوط به عنوان یکی از مولفه های کشاورزی پایدار از تولید دو یا چند محصول بطور همزمان در یک قطعه زمین شکل می گیرد . به منظور ارزیابی اثر کشت مخلوط نخود (Cicer arietinum) و جو (Hordeum vulgare) بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه جو آزمایشی در مزرعه آموزشی و پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال 1389 اجرا گردید. طرح آزمایشی مورد استفاده بلوک های کامل تصادفی بود که با 5 تیمار و در 3 تکرار به اجرا درآمد. تیمار ها شامل کشت های خالص نخود ( 100 % ن) و جو ( 100 % ج) به همراه کشت مخلوط آنها (%25 ن + 75 % ج، 50 % ن + 50 %ج، 75 % ن + 25 % جو بودند. بنابراین، در طراحی کشت مخلوط از روش جایگزینی استفاده شد. جهت مقایسه تک کشتی محصولات با مخلوط از شاخص نسبت برابری زمین استفاده شد . در میان الگو های کشت مخلوط بیشترین میزان عملکرد بیولوژیک و عملکرد دانه جو در تیمار WC25B75 به دست آمد . بررسی میزان شاخص برابری زمین نشان داد که کلیه تیمارهای مخلوط نسبت به تک کشتی هر یک از دو گیاه برتری دارند، بیشترین شاخص برابری زمین نیز در تیمار WC75B25 به دست آمد.

کلیدواژه ها:

جو ، کشت مخلوط ، نسبت برابری زمین ، عملکرد دانه