تبیین تاثیرات اعتماد بنفس در رشد علمی فراگیرندگان ابتدایی

به نظر می رسد که تاثیرات بر اعتماد بنفس از دو منبع سرچشمه می گیرد: فرصت هایی برای تایید یا افزایش بهزیستی عاطفی (که به فراگیرندگان اجازه می دهد در مورد نحوه تفکر و احساس خود صحبت کنند) و فرصت هایی برای افزایش دانش حوزه (که منابع اضافی برای تفکر در اختیار فراگیرندگان قرار می دهد). بهبود خودتنظیمی و افزایش دانش اساسی، فراگیرندگان را قادر می سازد تا مسئولیت یادگیری خود را افزایش دهند. این استقلال داربستی است که اعتماد بنفس آنها را تقویت می کند. در حالی که محتوای درسی مشخص می تواند مهم باشد، اما در تفکر فراگیر ادغام نمی شود مگر اینکه فراگیر درگیر پردازش شناختی و فراشناختی شود. این به فراگیرندگان اجازه می دهد تا پاسخ های احساسی، اهمیت و کارآمدی محتوای خاص را بررسی کنند. بنابراین آموزگاران می توانند به طور مفید هر دو منبع را در طرح های برنامه درسی خود برنامه ریزی کنند. مطالعات نشان داده است که فراگیرندگان با اعتماد بنفس بالاتر تمایل بیشتری به یادگیری، به چالش کشیدن خود و انعطاف پذیری بهتری در مواجهه با گذارهای دشوار مانند تغییر مدرسه دارند. در واقع، اعتماد بنفس عنوان پیش بینی کننده شماره یک رشد علمی ذکر شده است. اعتماد بنفس عامل بزرگی در درگیر نگه داشتن فراگیرندگان با آموزش و دنیای اطرافشان است. با افزایش اعتماد بنفس، به یادگیرنده اجازه می دهید باور کند که پتانسیل دستیابی به اهداف را دارد و ترس از شکست را کاهش می دهد. این به آنها انگیزه می دهد که به طور منظم در مدرسه یا دانشگاه شرکت کنند، در طول کلاس ها تمرکز بهتری داشته باشند و دروس و امتحانات را به بهترین شکل ممکن تکمیل کنند. در نهایت، اعتماد به کارگیری فراگیرندگان را افزایش می دهد، زیرا نه تنها به آنها پیش زمینه علمی رقابتی تری می دهد، بلکه به آنها اعتماد بنفس می دهد تا دانش خود را در موقعیت های جدید در محیط کار به کار ببرند. در این مطالعه به بررسی ماهیت اعتماد بنفس در فراگیرندگان و راه های بهبود آن پرداخته و سعی شده توصیه های کاربردی برای آموزگاران ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

اعتماد بنفس ، فراگیرنده ، آموزگار ، روانشناسی ، رشد علمی ، ابتدایی