تجربه زیسته طبقات فرودست در مواجهه با ویروس کرونا (مورد مطالعه: کارگران روزمزد ساختمانی و نظافتی منطقه ۱۷ تهران)

این پژوهش، تجربه زیسته کارگران ساختمانی و نظافتی منطقه ۱۷ تهران در مواجهه با ویروس کرونا را بررسی می­کند. دلیل انتخاب این دو گروه، موقعیت حاشیه­ای آنها است. در این پژوهش از مفاهیم نظری نابرابری عینی، نابرابری تفسیری، بی­قدرتی سوبژکتیو، و داغ ننگ، برای تحلیل استفاده شده است. رویکرد روش­شناختی این پژوهش پدیدارشناسی تفسیری، تکنیک جمع­آوری داده مصاحبه عمیق، و روش تجزیه و تحلیل داده­ها تحلیل روایت است. حجم نمونه تعداد ۱۲ نفر شامل ۷ کارگر مرد ساختمانی و ۵ کارگر زن نظافتی است. روش نمونه­گیری هدفمند و گلوله برفی بود و مصاحبه­شونده­ها ساکن منطقه ۱۷ تهران هستند. نتایج تحقیق نشان می­دهند شیوع ویروس کرونا باعث تعمیق حاشیه­نشینی این دو گروه شده است؛ توصیه­های بهداشتی نشان دهنده فاصله عمیق سیاست گذاری­های کرونا و شرایط عینی و واقعی این دو گروه است؛ تمام طرح­ها و برنامه­های سیاست­گذار به کمک­های نقدی و غیرنقدی محدود شده و سیاست­گذاری به خیریه گرایی نهادی تقلیل یافته و توجهی به تغییر جایگاه ساختاری طبقات فرودست نشده است.

کلیدواژه ها:

ویروس کرونا ، پدیدارشناسی تفسیری ، طبقات فرودست ، کارگران روزمزد ساختمانی ، کارگران نظافتی ، داغ ننگ فرودستی