تاثیر درمان وجودگرا و مذهب محور در افزایش امید به زندگی افراد معلول ناشی از حوادث

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر درمان وجودگرا و مذهب محور در افزایش امید به زندگی افراد معلول ناشی از حوادث بود. این مطالعه به روش تحقیق نیمه آزمایشی به شیوه پیش آزمون- پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش افراد مراجعه کننده به مراکز توانبخشی معلولین بهزیستی استان قم بودند. نمونه مورد نیاز در طرح های شبه آزمایشی، ۱۰ نفر برای هر گروه که به روش تصادفی ساده و متمایل برای شرکت در تحقیق، در سه گروه (درمان مذهب محور، درمان وجودی و گواه) انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه امید به زندگی «میلر» بود که دارای ۴۸ گویه با دامنه نمرات ۴۸ (کاملا درمانده) تا ۲۴۰ (بالاترین حد امیدواری) است. براساس مداخله درمانی اجرا شده به دو روش وجودگرا و مذهب محور، میانگین امید به زندگی از پیش آزمون تا پس آزمون، افزایش قابل توجهی داشته است. براساس نتایج تحلیل آزمون تی، در دو گروه وجودگرا و مذهب محور، اثربخشی آموزش های درمانی، تایید می گردد. مداخله درمانی به دو روش وجودگرا و مذهب محور در افراد معلول ناشی از حوادث، باعث افزایش معنادار میانگین امید به زندگی در آنان شده و می توان نتیجه گرفت که در افراد معلول، بسته به گرایش های مذهبی و وجودی، با طی دوره درمانی می توان امید به زندگی آنان را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

گرایش مذهبی ، مداخله درمانی ، افراد معلول ، درمان وجودگرا ، درمان مذهب محور ، امید به زندگی