سرقت

زندگی اجتماعی انسان تحت حاکمیت قواعد یا هنجار های اجتماعی است.اگر ما از قواعدی که بعضی انواع رفتار را در زمینه های معینی به عنوان رفتار های مناسب و رفتار های دیگر را به عنوان رفتار های نامناسب تعریف می کنند پیروی نمیکردیم فعالیت هایمان دستخوش هرج و مرج میگردد هنجار هایی که ما در رفتار هایمان از آنها پیروی میکنیم به زندگی اجتماعی خصلتی منظم و قابل پیش بینی میبخشند اما همیشه همه کس با انتظارات اجتماعی همنوایی نمیکند افراد اغلب از قواعدی که انتظار میرود تبعیت کنند منحرف مشوند.آرزوی به دست آوردن آنچه که متعلق به دیگری است ویژگی عمومی نوع انسان نمیباشد. حسادت داشتن نسبت به اموال دیگران ناشی از تاکیدات فرهنگی است که همچنین موجب دزدی میشود. برخی معتقدند که سرقت در جامعه زمانی افزایش می یابد که جامعه تاکید زیادی بر روی دارا بودن ثروت مادی داشته باشه اما فرصت های قانونی (مشروع)دستیابی به این ثروت محدود باشد. سرقت یک پدیده منحصر به عصر جدید نیست. سرقت اموال شخصی در سراسر تاریخ مدرن شناخته شده است. جرایم علیه اموال را باید به صورت طیفی از رفتار های مجرمانه در نظر گرفت که شامل جرایم حرفه ای و یقه سپیدان،سارقین بانک،اختلاس کنندگان و غیره میشود. به هرحال واقعیت این است که متجاوزین به اموال از روشهای غیرقانونی برای سلب مالکیت ثروت های مادی دیگران به نفع خود استفاده میکنند.ماده ۲۶۷ قانون مجازات اسلامی: سرقت عبارت از ربودن مال متعلق به غیر است. سرقت ها به دوسته حدی و تعزیری تقسیم میشوند.سرقت حدی در قانون به معنای این است که شخصی در زمانی که قحطی نیست مال در حزر دیگری (غیر از فرزند یا نوه پسری خود) را که معادل چهارو نیم نخود طلای مسکوک است با هتک حرز و بطور مخفیانه برباید و در حین سرقت عاقل بالغ و مختار باشد.