نظریه "اداره خوب" و نظام هوشمندسازی اداری

صیانت از حقوق شهروندان، یکی از وظایف کلیدی و مهم دولت هاست. در این راستا، حضور فعال شهروندان در عرصه های عمومی برای ترسیم حدود کلی منافع و حقوق جمعی آنها و نیز پاسخگوسازی نهاد قدرت لازم است. به علاوه باید مراجع نظارتی و کنترل کننده موجود باشند تا عملکرد متصدیان عمومی ارزیابی شود. در چنین وضعیتی، مفهوم اداره خوب اهمیت پیدا می کند. نظریه اداره خوب، نظریه ای تلفیقی است که دربردارنده اصول و شاخص هایی برای بررسی اقدامات و تصمیم های اداری و نیز افزایش کارآمدی آنهاست. استفاده از هوشمندسازی، استانداردنسبتا واحدی از استدلال و معیارهای ارزیابی برای تصمیم گیری اداری فراهم می کند و نبود یکپارچگی ناشی از اختلاف ذهنی را تا حد زیادی کاهش می دهد. نظام هوشمند اداری می تواند اطلاعات را به طور همه جانبه جمع آوری کند، همه عوامل مربوط و اثرگذار را در نظر بگیرد، از درستی تصمیم گیری اطمینان یابد و عدالت در تصمیم گیری اداری را بهبود بخشد. با ایجاد پایگاه داده های شخصی از مجموعه شهروندان بر اساس کلان داده، فعالیت های اداری نه تنها می تواند بر اساس داده های فردی وابستگان اداری ارائه شود، بلکه مدیریت شخصی سازی شده می تواند منابع اداری را به موقع و به طور موثر اختصاص دهد. گسترش تعامل میان اداره کنندگان و اداره شوندگان در جوامع مدرن امروزی سبب دخالت بیش از اندازه دولت در امور جامعه، محدودسازی حوزه حقوق خصوصی و گسترش حوزه حقوق عمومی و افزایش عملکرد دولت هاست. این فراخی علمکرد به حمایت هر چه بیشتر از حقوق شهروندان در برابر اداره و مقام های اداری و به صورت کلی، قدرت عمومی نیاز دارد. بر این اساس، ظهور و بروز اندیشه های حمایتی از اشخاص سبب ایجاد نظریه هایی نوین مانند "اداره خوب" شده است .در این مقاله کوشش شده است بازاندیشی جدیدی از رویکردهای حقوق اداری بر اساس پیشینه هوشمندسازی، ارائه شود.

کلیدواژه ها:

اداره خوب ، نظام حقوقی ، هوشمندسازی ، حقوق اداری ، حاکمیت قانون