پیش بینی کمک طلبی تحصیلی بر اساس امید به تحصیل و یادگیری خودراهبر در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم سیستان بلوچستان

کمک طلبی تحصیلی یکی از راهبردهای یادگیری است که دانش آموزان با استفاده از آن می توانند مسائل و مشکلات یادگیری و تحصیلی خود را شناسایی و با استفاده از پرسش و کمک گرفتن از دیگران در جهت رفع آنها اقدام نمایند و شناسایی عوامل موثر بر آن می تواند پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را به دنبال داشته باشد. هدف این پژوهش پیش بینی کمک طلبی تحصیلی بر اساس امید به تحصیل و یادگیری خودراهبر در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم سیستان بلوچستان بود.روش اجرای پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم سیستان بلوچستان در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۲۲۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه امید به تحصیل خرمایی و کمری (۱۳۹۶) یادگیری خودراهبر فیشر، کینگ و تاگو (۲۰۰۱) و کمک طلبی تحصیلی ریان و پنتریج (۱۹۹۷) استفاده شد. از یافته ها استنباط می شود که امید به تحصیل و یادگیری خودراهبر از متغیرهای مهم و مرتبط با کمک طلبی تحصیلی می باشند. بنابراین، برای افزایش رفتار کمک طلبی دانش آموزان پیشنهاد می شود، در محتوای کتاب های درسی و آموزش های مدارس به امید به تحصیل و یادگیری خودراهبر توجه شود.

کلیدواژه ها:

امید به تحصیل ، یادگیری خودراهبر ، کمک طلبی تحصیلی