بهسازی بناهای سنگی

آمار نشان می دهد قریب به %۶۰ ساختمان های موجود در کشور را ساختمان های بنایی تشکیل می دهند که بسیاری از آنها در مناطق زلزله خیز ، وجود دارد. بیشتر این ساختمانها برای بارهای لرزه ای طراحی نشده اند. روشهای مقاوم سازی متعارف و نامتعارف مختلفی وجود دارند تا بتوانند مقاومت یا شکل پذیری دیوارهای بنایی غیر مسلح را افزایش دهند. در این تحقیق به بحث و بررسی در مورد مقاوم سازی بناهای سنگی با تاکید بر روش های متعارف پرداخته می شود. سنگ یکی از قدیمیترین مصالحی است که انسان به منظور احداث بنا و ساختمان های گوناگون از آن استفاده نموده است. با بررسی معماری جهان، در اکثر نقاط جهان آثاری از بناهای سنگی به چشم می خورد. در ایران نیز از زمان شکل گیری تمدن های حکومتی چون هخامنشیان آثار مختلف سنگی کوچک و بزرگ ساخته شده است. بسیاری از این بناهای سنگی بر اثر گذشت زمان تحت تاثیر عوامل مختلف محیطی، هوازدگی، زمین لرزه و غیره دچار آسیب های گوناگون شده و بعضا به دلیل خطاهای آشکار و نهان در فرآیند ساخت، از تخریب های جزئی و کلی در امان نبوده اند. شناخت ویژگی های سنگ و آسیب هایی که با گذشت زمان بدان وارد می شود از یک سو و مطالعه شیوه های ساخت اصولی و فنی و غیراصولی بناهای بومی موجود سنگی از سوی دیگر می تواند درس های فراوانی برای اندیشمندان و پژوهشگران حوزه ساختمان در برداشته باشد. این تحقیق در پی آن است تا با ارائه این ویژگی ها و اطلاعات حاصل از مطالعات تجربی بناهای تاریخی سنگی، به ارائه الگویی برای طراحی، ساخت و نگهداری ساختمان های سنگی بپردازد.

کلیدواژه ها:

سنگ ، ساختمان های سنگی ، مصالح بومی ، آسیب های بناهای سنگی ، لرزه خیزی ، تقویت ساختمان های سنگی