ارزیابی مراکز هم اندیشی انسان معاصر با رویکرد انعطاف پذیری فضا

رشد فزاینده ابعاد شهرنشینی و شکل گیری مقیاس های جدیدی از رشد شهری در طی چند سال اخیر موجب شده که شهر و شهرسازی معاصر با چالش نوینی مواجه گردد به طوری که مطالعات در حوزه های اجتماعی در سال های اخیر اهمیت به سزایی یافته است. مسئله ای را که این پژوهش در پی آن است, بررسی رابطه مولفه های تاثیرگذار در میزان تعاملات اجتماعی هست. انسان در هر فضایی دارای حریم شخصی می باشد که با توجه به این قضیه فضای مطلوب برای انسان در حریم های فردی با ارتقاء محیط نسبت به ایجاد فضاهای امن و حس خلوت در عین جمعی بودن کالبد، ضرورت مورد توجه این تحقیق به شمار می آید. فضای جمعی و انعطاف پذیر به جز جوانب فیزیکی و کالبدی, نوعی فضای ادراکی و نمادین است که با خصلتی نظام مند و ماهیتی مرکب، با زمان اجتماعی و فرهنگ جامعه، پیوندی ناگسستنی دارد. بدلیل نقش بسیار مهم وجود فضاهای جمعی در جذب مردم، فرصت تعاملات اجتماعی و بوجود آمدن خاطره جمعی مشترک ، باعث ایجاد حس تعلق افراد به فضا و محیط می گردد. این پژوهش با هدف پاسخ به این سوال که چه معیارهایی در فضاهای اجتماع پذیر وجود دارد که باعث افزایش کیفیت زندگی و آسایش و آرامش افراد می شود، صورت گرفته است. در مقاله حاضر، با ارائه رویکردی نو و آینده نگری در ابعاد معمارانه براساس شناخت ظرفیت های فضای انعطاف پذیر، معیارهایی در طراحی فضایی آرامش بخش ارائه می شود. نتایج حاصل نشان می دهد که مولفه های ساختار کالبدی فضا و ادراک محیطی و میزان تعاملات اجتماعی باهم رابطه دارند علاوه بر روابط فوق, رابطه ساختار اجتماعی – فرهنگی و سیاسی و ساختار کالبدی فضا با میزان تعاملات اجتماعی با میانجی گری ادراک محیطی تائید گردید.

کلیدواژه ها:

انسان معاصر ، فضای هم اندیشی جمعی و انعطاف پذیر ، تعاملات اجتماعی