بررسی تاثیر دو نوع از فوق روان کننده برمشخصات مکانیکی بتن در محیط های خورنده کلریدی

استفاده از فوق روان کننده ها در بتن امروزه یکی از موارد الزامی در دستیابی به کیفیت مطلوب می باشد. نسل های مختلفی از فوق روان کننده ها در طول دهه ها از پیشرفت فناوری بتن به بازار عرضه شده اند که دسته های نفتالین سولفونات و پلی کربوکسیلات پرمصرف ترین انواع آنها محسوب می شوند. در این پژوهش از نگاه جدیدی به اثر فوق روان کننده ها بر مقاومت و دوام بتن پرداخته شده و از طریق نقش آنها در کاهش مقدار آب مورد نیاز در ایجاد روانی مورد نیاز و بهبود دوام بتن، محور اصلی مطالعه حاضر شکل گرفته است. در این مطالعه از سه درصد مختلف ۰.۵، ۱ و ۱.۵ از هریک فوق روان کننده ، نسبت به وزن سیمان جهت ارزیابی استفاده شده و ۷ طرح اختلاط تعریف گردید. آزمون های مقاومت فشاری و کششی دو نیم شدن، جذب آب مویینه و نهایی ، و همچنین خوردگی تسریع شده (آزمایش فلوریدا)، بر روی نمونه ها در سنین ۷ و ۲۸ روز انجام شد. نتایج نشان داد که افزایش یک درصد فوق روان کننده پلی کربوکسیلات نسبت به نفتالین ،افزایش قابل توجهی (%۶۵.۵) از سن ۷ به ۲۸ روز در مقاومت فشاری دیده می شود که بالاترین نرخ افزایش مقاومت است و همچنین طرح ۱.۵PC با ۵۳.۹ مگاپاسکال در سن ۲۸ روز، بالاترین مقاومت فشاری را دارد. افزایش فوق روان کننده ومتعاقب آن کاهش مقدار آب، نقش محسوسی در بهبود مشخصات مکانیکی و دوام بتن داشت.

کلیدواژه ها:

محیط کلریدی ، فوق روان کننده ، مقاومت مکانیکی بتن ، عیار سیمان