مطالعه موسیقی سنتی ایران در فلسفه و عرفان اسلامی با تکیه بر دیدگاه های برخی از فلاسفه و عرفا

سنت صفتی است برای هنر سنتی که آن را از سایر هنرها متمایز می نماید و از طرفی هنر سنتی توسط هنرمند سنتی خلق می شود. لذا اولین قدم شناخت دقیق و تعریف معنی سنت است. مشکلی که در اینجا وجود دارد عدم توانایی در طرح تعریف دقیق و ثابت برای واژه سنت است و اختلاف نظر در این زمینه بسیار است و البته، کاربردهای بسیاری برای این واژه وجود دارد. موسیقی سنتی نیز در طول تاریخ دستمایه معانی و تلقی های متعددی گردیده و همواره تعریف و دسته بندی آن نزد اندیشمندان دارای سختی های فراوانی بوده است. به خصوص در هنری چون موسیقی که دارای نکته سنجی های مثبت و منفی گوناگون در بحث های قدسی و دینی بوده و به نوعی همواره تحت تاثیر نگاه سنتی بوده است. آنچه که در این تحقیق دارای اهمیت بوده است رسیدن به تعریفی از موسیقی سنتی در ایران بود که بر اساس نگاه برخی از عرفا و فلاسفه ایرانی-اسلامی قابلیت بحث های نظری در این حوزه را داشته باشد. روش این تحقیق از منظر هدف؛ بنیادی و از منظر روش انجام؛ توصیفی-تحلیلی بوده است و روش گردآوری نیز به روش کتابخانه ای به انجام رسیده است. نتایج نشان می دهد که موسیقی سنتی نوعی تقدس را شامل می گردد که با رمز گرایی فراوان خود از دل و سلوک وجودی هنرمند نشات گرفته و منجر به عروج انسان به مراتب والاتر عالم هستی نیز می گردد. این هنر سنتی که از دیرباز در تاریخ هنر ایران باستان نیز نهادینه بوده، از نگاه عرفان و فلسفه اسلامی نیز دارای ریشه و معانی خاص بوده که در صورت توجهات بسیار می تواند هنرمند و مخاطب را به درجات والا رهنمون گرداند.

کلیدواژه ها:

موسیقی سنتی ، فلسفه اسلامی ، عرفان اسلامی ، هنر سنتی ، موسیقی.