بایدها و نبایدهای تشویق و تنبیه دانش آموزان

داشتن جامعه ای سالم و پیشرفته در پیرو شهروندان اجتماعی است، که همگی به مهارت اجتماعی لازم جهت زیستن بهتر در جامعه نیاز دارند. زمانی فراگیران رفتار اجتماعی خود را با رفتار جامعه تطبیق میدهند که با اصول و قوانین انسانی و اجتماعی حاکم بر جامعه آشنا شوند. نظام آموزش و پرورش جهت تحقق اهداف آموزشی خود و اجرا کردن برنامه های تربیتی خود به عنوان نهاد تربیتی و اثرگذار در دانش آموزان در زیر سایه وجود مقررات و قوانین مشخص و کارآمد قادر به انجام چنین امری خواهد بود. از زمان شکل گیری تعلیم و تربیت امر تشویق برای افزایش انگیزه به کار گرفته شده است. زیرا همیشه امر تشویق با مبحث آموزش و یادگیری همراه بوده است. از جمله راهبردهای انضباطی که در مدرسه حاکم از تنبیه است و به عنوان آخرین مرحله تربیتی در نظر گرفته می شود. یعنی زمانی که معلم چاره ای جز استفاده از این روش برای اصلاح رفتار دانش آموزان نداشته باشد. انضباط مثبت به جای استفاده از تنبیه یا پاداش، روش موثرتری برای مدیریت دانش آموزان بدرفتار در کلاس درس است. این به دانش آموزان اجازه می دهد تا رفتارهای خود را برای برآورده کردن انتظارات در کلاس درس بیاموزند و تطبیق دهند، در حالی که به طور همزمان به آنها آموزش می دهد که چگونه در مسیر بزرگسالی خود انتخاب های بهتری داشته باشند. با توجه به اهمیت موضوع هدف از مطالعه حاضر بررسی جایگاه تشویق و تنبیه دانش آموزان در سطح مدارس است. جهت نیل به این هدف از روش توصیفی – تحلیلی و ابزار کتابخانه ای بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

تشویق ، تنبیه ، انظباط مثبت ، دانش آموزان ، معلمان.