بررسی راه کارهای افزایش قابلیت اطمینان و دسترس پذیری در سامانه های مراقبت سلامت مبتنی بر مه

در سال های اخیر پیشرفت اینترنت اشیاء در سامانه های مراقبت سلامت، تاثیر بسزایی بر سامانه های کنترل سلامت بیمار داشته است. حسگرها علائم حیاتی بیمار را ثبت می کنند و بر اساس داده های جمع آوری شده هشدار می دهند. درصورتی که هشداری اعلام نشود و یا به صورت اشتباه هشدار داده شود ممکن است صدمات جبران ناپذیری را برای بیمار در پی داشته باشد. بنابراین دسترس پذیری و افزایش قابلیت اطمینان در سامانه های مراقبت سلامت، موضوع حائز اهمیتی است. ازطرفی دیگر، محاسبات مه به عنوان یک رویکرد کارآمد برای استفاده در کاربردهای اینترنت اشیاء معرفی شده است. لایه ی مه به عنوان یک واسط بین حسگرها و مراکز داده ابری قرار می گیرد و به دلیل فاصله کم منابع پردازشی با دستگاه اینترنت اشیاء ، تاخیر به طور قابل توجهی کاهش می یابد. کاهش تاخیر در کاربردهایی که نیاز است پاسخ در یک بازه ی زمانی مشخص آماده شود همانند کاربردهای بی درنگ از اهمیت زیادی برخودار است. در واقع در این کاربردها قابلیت اطمینان سامانه نه تنها به درستی پاسخ بلکه به زمان رسیدن پاسخ نیز وابسته است. همچنی ن بحث مصرف انرژی در سامانه های مراقبت سلامت، به دلیل اهمیت تداوم در ماندگاری خدمات (دسترس پذیری ) موردتوجه است. در بسیاری از پژوهش های پیشین از معیار کاهش مصرف انرژی به منظور افزایش قابلیت اطمینان و دسترس پذیری استفاده شده است. در این پژوهش، ما به بررسی انواع روش های کاهش مصرف انرژی و درنتیجه آن افزایش دسترس پذیری و قابلیت اطمینان می پردازیم. در انتها نیز، یک روش نمونهبرداری ضربان قلب مورد بررسی قرار گرفته و نرخ نمونه برداری بهینه برای کاهش مصرف انرژی و افزایش دسترس پذیری و قابلیت اطمینان براساس مشاهدات پیشنهاد شده است

کلیدواژه ها:

محاسبات ابری ، محاسبات مه ، مصرف انرژی ، دسترس پذیری ، قابلیت اطمینان