بررسی اثربخشی آموزش مدیریت زمان بر کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش خودتنظیمی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مدیریت زمان مبتنی بر نظریه خودتعیین گری بر کاهش اهمال کاری تحصیلی و افزایش خودتنظیمی با نقش واسطه ای نیازهای روان شناختی پایه بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که از میان آنان ۶۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش مدیریت زمان مبتنی بر نظریه خودتعیین گری شرکت کرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های اهمال کاری تحصیلی سولومون و راثبلوم (۱۹۸۴)، خودتنظیمی رایان و کانل (۱۹۸۹)، ارضای نیازهای روان شناختی گانیه (۲۰۰۳) و مدیریت زمان ترومن و هارتلی (۱۹۹۶) بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تحلیل مسیر مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد آموزش مدیریت زمان بر کاهش اهمال کاری تحصیلی (۶۸/۰= η۲ ) و افزایش خودتنظیمی (۷۲/۰ = η۲ ) تاثیر معناداری دارد. همچنین تحلیل مسیر نشان داد آموزش مدیریت زمان از طریق ارضای نیازهای شایستگی (۶۵/۰=β) خودمختاری (۵۸/۰β= )و ارتباط اجتماعی (۴۲/۰= β) بر خودتنظیمی تاثیر گذاشته و در نهایت خودتنظیمی با ضریب ۷۲/۰- بر کاهش اهمال کاری تاثیر دارد. این یافته ها حاکی از اثربخشی برنامه آموزشی حاضر و نقش واسطه ای نیازهای روان شناختی در تبیین مکانیسم اثر آن است.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: مدیریت زمان ، اهمال کاری تحصیلی ، خودتنظیمی ، نظریه خودتعیین گری ، نیازهای روان شناختی