شناخت و پیشنهاد راهکار توسعه متوازن و همگون فضاهای پارک عمومی جهت محلات شهری در پیکره و ساختار شهر نمونه مورد مطالعه شهر شیراز

محله ، نماد پایداری سکونت است . روابط همسایگی و پیوندهای محلی ، مبنا و اساس مشارکت اجتماعی در سکونتگاه های انسانی است . در قدیم مناسبات قومی و مذهبی بر محله و روابط اجتماعی آن چیره بود که با رشد شهرنشینی و جایگزینی نسبت جمعیت شهری به روستایی ، ملاک مناسبات محلی که مبتنی بر قدمت ساکنین هر محله و سابقه آشنایی همسایگان و هم محله ای ها بود، هر روز در اثر افزایش شتاب و شدت رشد شهرنشینی و گسترش افسار گسیخته کلانشهرها بر پهنه های طبیعی ، کمرنگتر و ضعیفتر شد. با روند افزایش جمعیت و گسترش محدوده شهر، فضای سبز به عنوان تکیه گاه مهمی در کیفیت زندگی برای بخش بزرگی از بشریت بشمار می آید و مفاهیمی مانند سرانه فضای سبز عمومی و تعداد پارک و تفرجگاه عمومی ، اغلب به عنوان موضوعات مهمی در ساخت شهر مناسب برای زندگی مطبوع و جذاب برای شهروندان مطرح میباشد. اما تاکنون به مفهوم توزیع همگن فضاهای سبز بخصوص پارک های موجود در شهر کمتر پرداخته شده است . در طی دو ده ه گذشته موضوع توزیع عادلانه تجهیزات و خدمات عمومی و برخورداری عادلانه از خدمات شهری از جمله فضاهای سبز شهری که یکی از کاربریهای موثر در افزایش کیفیت فضای شهری است و به لحاظ کارکردهای زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی موجب ارتقای کیفیت محیط شهری و بهبود سطح رفاه عمومی میشود، مورد توجه مدیران شهری قرارگرفته است . توزیع عادلانه پارک ها در سطح شهر هم از بعد شهرسازی و هم از بعد عدالت اجتماعی حائز اهمیت است و این مهم نیازمند شناخت موقعیت مکانی پارک ها، ظرفیت و محدوده تحت پوشش آنها و کشف فضاهای خالی از پارک با توجه به پراکندگی جمعیت در سطح شهر میباشد. پژوهش حاضر به بررسی سطح برخورداری محلات شهری شهر شیراز با تاکید بر دسترسی به پارک های شهری با استفاده از تحلیل های آماری و سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) می پردازد. فصل اول این مطالعه به تعریف پارک و انواع تقسیم بندی آن میپردازد.