بررسی تاثیر آموزه های دینی بر رضایت از زندگی و پیشگیری از طلاق در زوجین

هدف از تدوین این تحقیق بررسی تاثیر آموزه های دینی بر رضایت از زندگی و پیشگیری از طلاق در زوجین است. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و به لحاظ هدف در دسته تحقیقات کاربردی قرار دارد. جامعه آماری، شامل زوجین متقاضی طلاق خودارجاعی یا ارجاع داده شده از طرف دادگاه خانواده به مراکز مشاوره بهزیستی شهر ساری است. از این جامعه ۱۵۰ زوج به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند و بعد از اخذ رضایت با پرسشنامه میزان پایبندی به مذهب و پرسشنامه رضایت از زندگی و پیشگیری از طلاق مورد آزمون قرار گرفتند. پرسشنامه میزان پایبندی به مذهب، سه عامل پایبندی مذهبی، دوسوگرایی و ناپایبندی مذهبی را مورد سنجش قرار می دهد و پرسشنامه رضایت از زندگی زناشویی و پیشگیری از طلاق نیز نسخه کوتاه و فارسی از پرسشنامه های کانزاس و اینریچ است. روایی این پرسشنامه ها به روش صوری و پایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ مورد ارزیابی و تائید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس داده های آماری و با نرم افزار spss صورت گرفت. در بخش آمار استنباطی از آزمون نیکویی برازش k-s و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون مقایسه های جفت شده بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزه های دینی بر رضایت از زندگی زناشویی تاثیر مثبت دارد و از طلاق در زوجین پیشگیری می کند. همچنین، میانگین رضایت از زندگی و کاهش طلاق کسب شده زوج هایی که پایبندی مذهبی دارند با زوج هایی که ناپایبندی مذهبی دارند تفاوت معناداری دارد. به طوری که رضایت از زندگی و کاهش طلاق در زوجین پایبند به آموزه های مذهبی بیشتر است. رضایت از زندگی و کاهش طلاق در زوج هایی که حالت دوسویی دارند با زوج های ناپایبند تفاوت معناداری دارد و رضایت از زندگی در آنان بیشتر است. در نهایت، رضایت از زندگی و کاهش طلاق در زوج هایی که ناپایبندی مذهبی دارند با هر دو گروه دیگر تفاوت معنادار دارد. به این صورت که رضایتمندی از زندگی در این زوج ها کمتر و در نتیجه طلاق در بین آن ها بیشتر است.

کلیدواژه ها:

ازدواج ، رضایت از زندگی ، طلاق ، دینداری ، تعهد