گزارش یک مورد دستیابی به تغذیه دهانی مستقل در نوزاد نارس با سن جنینی ۲۵ هفته، با انجام مداخلات گفتاردرمانی

مقدمه : نوزادان نارس به دلیل عدم تکامل مکیدن، بلعیدن و هماهنگی بین آنها قادر به تغذیه دهانی کارآمد نیستند، ارائه پروتکل درمانی موثر و به هنگام باعث دستیابی سریعتر به تغذیه دهانی مستقل و ترخیص زود هنگام آنها میشود.هدف : نقش گفتاردرمانگر در بخش مراقبت ویژه نوزادان و تاثیر گفتاردرمانی در ترخیص زود هنگام نوزاد نارس و کاهش هزینه بستریمعرفی بیمار : نوزاد پسر با سن جنینی ۲۵ هفته و ۶ روز حاصل زایمان سزارین و وزن تولد ۹۰۰ گرم در تاریخ ۶ خرداد ۱۴۰۱ در بیمارستان کمالی کرج متولد شد. امتیاز آپگار در دقیقه اول و پنجم به ترتیب ۶ و ۸ بوده است. نتایج ارزیابی اولیه گفتاردرمانگر شامل هایپوتون بودن صورت و دهان، بست لبی ضعیف، عدم ثبات گونه، غیر فعال بودن رفلکس مکیدن و جستجو کردن، عدم تشکیل شیار مرکزی روی زبان و عدم ایجاد فشار مثبت و منفی لازم حین مکیدن بود. تغذیه نوزاد از راه گاواژ انجام میشد. ۵ روز بعد از تولد مداخلات گفتاردرمانی شامل تحریکات حسی حرکتی در دهان، لب، گونه، لثه، زبان و کام نوزاد متناسب با سن وشدت اختلال شروع شد.بحث و نتیجه گیری: بعد از ۴۹ روز مداخلات روزانه گفتاردرمانگر، تون عضلانی صورت و دهان افزایش یافته، نوزاد قادر به مکیدن های کوتاه و پشت سرهم شد، هماهنگی بلع و مکیدن افزایش یافته،فشار ومکش کافی حین مکیدن ایجاد شده و نوزاد به استقامت تغذیه ای مناسب دست یافت و قادر به تغذیه دهانی مستقل بود.

کلیدواژه ها:

نوزاد نارس ، گفتاردرمانی ، تغذیه دهانی مستقل