سیمای صبح در آینه قرآن

در این مقاله پدیده صبح با توجه به ظرفیت های آن، در سه سطح مورد بررسی و مطالعه قرار می گیرد:  ۱ ظرفیت تاریخی: در این سطح، ظهور و افول امت های پیشین و علل فروپاشی و تعذیب آن ها، در برهه محوری صبح مورد بررسی قرار گرفته است. ۲ ظرفیت زبانی: در این محور با استناد به آیات و روایات، کارکرد زبانی صبح با توجه به توانش واژگانی آن، به تصویر کشیده شده است. در این سطح از بررسی، صبح از هویت اسمی خود تخلیه شده، هویت «فعلی» یافته و معنای «صیرورت» را افاده می کند. صیرورتی که با (شدن) های متعارف متفاوت است و مفهوم « فرایند گذار» از آن برداشت می گردد. به عبارت دیگر هر گاه قرآن خواسته است فرایند حسی یک دوره تناوب روحی و عاطفی را به مخاطب انتقال دهد از ظرفیت «فعلی» صبح استفاده کرده است. ۳ ظرفیت استعاری: در این سطح از بررسی، به این نکته می پردازیم که صبح از حیثیت رئالیستی(طبیعت محورانه) و حیثیت ایده آلیستی (ذهن محورانه) و موجودیت پوزیتویستی (تجربه محورانه) خود قالب تهی می کند و با قرار گرفتن در منظومه سوگندهای ربانی، حیثیت استعلایی می یابد.