توسعه پایدار با محوریت معماری و شهرسازی اسلامی

ساخت سکونتگاه مناسب برای زیست بشر با توجه به گستره و چگونگی امکانات کره خاکی انسان را به تفکر واداشته است . انسان در ادوار کهن و پیش از کشف تکنیک های عمل مصالح و اجرا ، از طبیعت و غار به عنوان سرپناهی برای زیستن سود می برده است . با گذشت زمان و گام نهادن در مسیر تکامل با استفاده از اصولی بنیادین و ثابت تا فراگیری علومی نوین در پی خلق آثاری بدیع و تامین نیازهای جدید و روزافزون خود بوده است .امروزه با افزایش چشمگیر جمعیت و با تمایل به زندگ ی شهرنشینی مباحث جدید تحت عنوان توسعه پایدار با محوریت مصرف منابع به گونه ای که ضمن پاسخ به نیازهای خود برای آیندگان نیز باقی گذاریم ، مورد توجه بسیاری از اندیشمندان و محافل علمی قرار گرفته است . به نحوی که باب معماری پایدار ( (sustainable Architecture به صرف گسترده ای در حیطه معماری و شهرسازی گشوده شده است که با مفهوم پدید آوردن بنا و محیطی بهینه با حداکثر انطباق و بهره جویی از شرایط محیطی و انرژی های طبیعی پی گیری می شود. از سویی دیگر پایداری شهری نیز تنها به مقولات زیست محیطی منتهی نمی گردد ، بلکه گامی در جهت رسیدن به پویایی اقتصادی و محیط زیست و عدالت اجتماعی که از ارکان بنیادین توسعه پایدار به شمار می آیند ، می باش د. در این مقاله سعی شده است تا پس از آشنایی با مبداء و منشاء مفهوم پایداری ، تعریف و شناخت کاربرد مفاهیم پایداری در معماری و شهرسازی اسلامی پرداخته و به این نتیجه نایل می شویم که معماری و شهرسازی پایدار در گذر زمان توانسته به مسائل محیطی خود پاسخی مناسب دهد و حافظ ارزش های انسانی گردد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، شهر پایدار ، معماری سنتی اسلامی