تاثیر احداث ساختمان های بلندمرتبه بررضایتمندی ساکنان در بافت های میانی شهری ( نمونه موردی : محله عفیف آباد شیراز)

با وجود سابقه طولانی شهرنشینی در ایران، در سال های اخیر مسائل و معضلات شهری با توجه به افزایش جمعیت و توسعه بی رویه شهرها افزایش زیادی داشته است . این افزایش جمعیت باعث فشار زیادی بر بافت های میانی شهرها شده است .یکی از مسائل بسیار مهم در برنامه ریزی و توسعه شهری شناخت انواع بافت های شهری و شکل دادن به توسعه شهر بر اساس حفظ بافت های موجود می باشد.و از آنجا که بافت میانی بیشترین درصد جمعیت را درشهرهای ایران در خود جای داده است محدودیت وسعت این قسمت از شهر و کمبود زمین و افزایش تقاضا جهت سکونت در این محلات، موجب احداث ساختمان های بلندمرتبه و تخریب و تجدیدبنا در ریزدانه های این بافت شهری شده است و با توجه به اینکه اصول و معیارهای شهرسازی در برنامه ریزی و طراحی اغلب ساختمان های جدی الاحداث دارای کاستی هایی میباشد و در نتیجه این موضوع باعث تغییراتی در میزان رضایتمندی ساکنان در این محلات گشته است که در این مقاله برآنیم تا میزان رضایت ساکنان را از احداث این ساخت وسازها مورد بررسی قراردهیم .این مقاله با هدف پژوهش کاربردی است و از روش پژوهش پیمایشی استفاده شده است که آزمون آماری کولموگراف- اسمیرنف جهت تشخیص نرمال بودن توزیع داده های پژوهش و آزمون آماری رگرسیون خطی چندگانه استفاده شده است .جامعه آماری پژوهش شامل تمام اهالی محله عفیف آباد شیراز است و بر اساس تعیین حجم نمونه کوکران، تعداد نمونه آماری ۹۶ نفر در نظر گرفته شده است .

کلیدواژه ها:

ساختمان های بلندمرتبه ، رضایت مندی ، بافت میانی شهری ، تجدیدبنا