پیشینه طراحی شهری و تاثیرات نظام برنامه ریزی توسعه شهری در ایران

طراحی شهری از دهه ۱۹۶۰میلادی برای بالا بردن کیفیت در شهرسازی به وجود آمد. این موضوع تا به امروز نیزهمچنان با دو نگاه عملکردگرا و زیبایی شناختی ادامه یافته است . باتوجه به این که علم الجمال و تعریف زیبایی شناسی هنر و معماری ایرانی اسلامی که برمبنای تمدن غنی ایرانی وبر پایه زبان قرآن وحکمت الهی استوار است مورد تایید غرب نیست . اما در ایران طراحی شهری به مفهوم امروزی آن و با تقلید از غرب ، سابقه ای حدود ۵۰ سال دارد. که از معرفی آن در کشور ما می گذرد، علیرغم تجارب متعددی که به دست آمده، نتایج مطلوبی عاید نشده و نمونه های موفقی ارائه نگردیده است . برای حل این مسئله مهم باید نگاهی جدید جهت رسیدن به جایگاه اصلی معماری و شهرسازی ایرانی اسلامی و قدمت دیرینه آن در طراحی شهری ایران ارائه شود .اندیشه ای که طراحی شهری را از حالت انفعالی ، سرانه محور و کالبدی -فضایی با نگاه بالا به پایین به شهرسازی پویا، عملکردی ، فرایند محور و تعاملی همراه با مشارکت مردم مبدل سازد و ارتقای واقعی کیفیت محیط شهری با باز زنده سازی حس زندگی و حفظ فرهنگ و هویت بومی ساکنانش را هدف غایی خود قرار دهد. این مقاله در بخش مبانی نظری و همین طور یافته ها و نتایج ، به روش توصیفی و با تکیه بر روش تحلیل داده های ثانویه اسنادی صورت گرفته است ؛ شیوه های دستیابی به اطلاعات نیزعمدتا گردآوری اسناد کتابخانه ای و الکترونیکی است . این پژوهش در چند بخش ، به پیدایش و تعریف و مفهوم طراحی شهری ، تبیین محتوا و تجاربی از طراحی شهری در ایران، نقش نظام برنامه ریزی کشور در طراحی شهری ایران و نتیجه گیری نهایی انجام گرفته است .

کلیدواژه ها:

طراحی شهری ، پیشینه ، نظام برنامه ریزی ، توسعه شهری ایران