جایگاه ساختار هنر مینیاتور در نقاشی معاصر

هنر نگارگری به عنوان قسمتی مهم از سنت تصویرگری ایران، همواره نمایشگر ارزشهای اجتماعی ، ویژگی های فرهنگی و دغدغه های دوران خود بوده است . نگاهی بر تاریخ هنر نقاشی نشان از توجه هنرمندان به دیگر آثار هنری از پیش موجود و اقتباس و الهام از آنها دارد. این امر به دلایل گوناگونی صورت می گیرد که از مهم ترین آنها می توان به روشهای آموزش و تجربه اندوزی یا نقد و تفسیر اشاره کرد. هدف از این پژوهش بررسی جایگاه ساختار هنر مینیاتور در نقاشی معاصر ایران است و به این سوالها پاسخ می دهد: ۱. چه رابطه ای میان ساختار هنر مینیاتور با نقاشی معارص وجود دارد؟ ۲. نقاشی هنرمندان معاصر از چه سازوکاری برخوردار است و چگونه معنای جدید تولید کردهاند؟ روش تحقیق این مقاله توصیفی -تحلیلی بوده و با گردآوری اطلاعات از طریق منابع اسنادی و مطالعه کتابخانه ای و نیز مشاهده مستقیم آثار هنری صورت پذیرفته است . برای این منظور از روش توصیفی تحلیلی استفاده خواهد شد تا بتوان به مطالعه ، دقیق و تحلیل نمونه هایی از هنر معاصر ایران پرداخته و از ویژگی های آن رمزگشایی کرد. نتایج این پژوهش نشان می دهد نقاشان معاصر با الهام و برگرفتگی از ساختارهای موجود در هنر مینیاتور و ایجاد دگرگونی بر اساس مقتضیات روز در کیفیت و کمیت آن ، توانسته اند آثار نوین و متعددی در قالب و سبک و ساختار شخصی خود بیافرینند که ضمن پیوند با ساختار و سنت مینیاتور ایرانی اسلامی ، در حقیقت بازتاب مقتضیات روزمره هنرمندان معاصر نیز باشد.

کلیدواژه ها:

مینیاتور ، نگارگری ، نقاشی معاصر ، ساختار