مقایسه کاربرد اصول هفتگانه تزئینی هنر نگارگری ایرانتوسط نگارگران مکتب مشهد

یکی از وجوه مهم ساختار بصری هنر سنتی ایران، وجه تزیین گرایی آن است . گرایش به تزیین در نگارگری ، در دورانهای مختلف ، صورتهایی متنوع به خودگرفته و سرانجام با تدوین هفت اصل تزئینی هنر نگارگری توسط احمد موسی ، بیانی منظم و مدون یافته است . این اصول عبارتند از اسلیمی ، ختایی ، فرنگی ، نیلوفر، ابر، واق، بند رومی و گره چینی . درباره کاربرد این اصول هفتگانه ، در نگارگری مکتب مشهد، پژوهش های کمی صورت پذیرفته و بررسی چگونگی کاربرد این اصول تزئینی در نسخه هفت اورنگ ابراهیم میرزا می تواند اطلاعات بسیاری از ویژگی های نگارگری مکتب مشهد فراهم آورد . بنابراین پرسش اصلی پژوهش حاضر این است که نگارگران هفت اورنگ ابراهیم میرزا چگونه اصول هفتگانه تزئینی هنر نگارگری ایران را در آثار خود به کار بردهاند؟ هدف از این پژوهش مقایسه کاربرد هفت اصل تزئینی هنر نگارگری توسط نگارگران هفت اورنگ ابراهیم میرزاست . روش این پژوهش توصیفی - تطبیقی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای - اسنادی است . یافته های پژوهش نشان می دهد که اصول ختایی و نیلوفر توسط همه نگارگران و در همه نگارههای این نسخه استفاده شده و اصل فرنگی کمتر مورد توجه آنان بودهاست . درواقع نگارگران مکتب مشهد کوشیدهاند تا با کاربرد اصول هفتگانه تزئینی نگارگری ایران در نگارههای هفت اورنگ ابراهیم میرزا به سنت تزئین گرایی که وجه مشخصه نگارگری ایرانی بویژه در دوره صفوی است ، وفادار باشند.

کلیدواژه ها:

هنر عصر صفوی ، مکتب کتاب آرایی مشهد ، هفت اورنگ ابراهیم میرزا ، اصول هفتگانه تزئینی نگارگری