افزایش احساس امنیت در بافت فرسوده شهری با انجام طرحهای بازآفرینی (مطالعه موردی : محله قلعه محمود شهر کرمان)

پیش از انقلاب صنعتی و رشد فزآینده شهرها، محلات شهری رشدی بطئی و پیوسته داشتند و ضمن حفظ ارزشهای طبیعی ، اجتماعی و کالبدی خود، به نیازهای نسبتا ثابت ساکنین خود پاسخ می دادند. با رشد شتابان در کلانشهرهای ایران، بافت های قدیمی و سکونت گاههای کهن و محله ها مورد تهدید واقع شدند و نیاز به مرمت شهری و بازآفرینی بافت های قدیمی بیش تر از گذشته احساس شد. توسعه شهری با توجه به دو رویکرد توسعه درونی و مرمت شهری بافت های فرسوده، سعی در احیا و بازگرداندن حیات شهری به عرصه های ناکارآمد داشته است . در جهت تسهیل این روند و توجه به پیوند بافت های قدیمی با توسعه شهری ، برنامه ریزی و اجرای بازآفرینی به عنوان یکی از راهبردهای به کار گرفته شده جهت فراهم کردن بسترهای لازم برای حضور ساکنان و مالکان مورد توجه واقع شد. در پژوهش حاضر به جهت بررسی ضرورت بازآفرینی بافت فرسوده شهری با تاکید بر احساس امنیت پرسشنامه متخصصان تهیه گردید. ابتدا قبل از انجام هر بررسی روایی و پایایی پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفت که با کسب امتیاز ۸۶۸,۰ در آلفای کرونباخ پایایی پرسشنامه مورد تایید قرار گرفت ، سپس در مرحله بعد با بررسی پرسشنامه متخصصان با استفاده از مدل SWARA دو شاخص احساس امنیت و بازآفرینی مورد بررسی قرار گرفت . نتایج این بررسی نشان داد که در بعد احساس امنیت شاخص تاثیر فرسودگی کالبدی با وزن ۱۴۵,۰ بیش ترین ارزش را در بحث امنیتی دارد و در بعد بازآفرینی شاخص خلق فضاهای جدید فعالیتی با وزن ۱۲۲,۰ بیش ترین تاثیر را در این حوزه می تواند داشته باشد.

کلیدواژه ها:

احساس امنیت ، بافت فرسوده شهری ، بازآفرینی ، محله قلعه محمود ، کرمان.