معناشناسی در معماری از منظر نشانه شناسی فرهنگی

هدف نشانه شناسی، نه رمزگشایی جهان است و نه تدوین دلالتهای مختلفی که به اشیاء، موقعیتها و پدیده هایطبیعی میدهیم. پرداختن به این عرصه ها کار قومشناس، مردمشناس، جامعه شناس، روانشناس و یا فیلسوفاست. نشانهشناسی سعی دارد تا به دسته بندیهای مختلفی برای نشانهها دست یابد و گونههای مختلف نشانه ها راازنظر ویژگی و قوانین فراخور سازمانبندی و فرآیندهای خاص مشخص کند و راهگشای شناخت معنا یا معناهایاثر باشد. در این راستا مطالعه ی آثار و عملکردهای مکانی و فضایی به عنوان بخشی از رفتارهای انسان درمطالعات نشانه شناختی امروزی کاربرد دارد. این آثار انسان ساخت حاوی اطلاعات و معانی است که موضوع بحثدانش نشانه شناسی است. ازآنجا که معماری به مثابه ی یک واحد فرهنگی منعکس کننده فرهنگ حاکم بر آن است، میتواند معانی موردنظر خالق اثر یا«انسان »را نشان دهد؛ چون این آثار به عنوان واقعیتهای خارجی و عینی در ارتباط با حقیقت درونی و باطنی هستند و از طریق آنها میتوان معنای موردنظر را کشف و تفسیرکرد. ازاینرو نشانه شناسی معماری یکی از راه های فهم و کشف معنا در محیط زندگی انسان است، بنابراینموردبررسی و مطالعه قرار میگیرد؛ و نحوه ی دلالت نشانه ها و « بافت » یا « زمینه » و « متن » معماری به مثابه ی یکمعانی موجود در آن مورد واکاوی قرار میگیرد. بنابراین، این پژوهش به دنبال آن است که با استفاده از روشتوصیفی و تحلیلی وبه کمک دانش و روش نشانه شناسی، مدلی برای کشف معنا و محتوای متنی به عنوانمعماری را تدوین نماید.

کلیدواژه ها:

معنا ، معناشناسی ، معماری ، نشانه شناسی ، نشانه شناسی فرهنگی