تحلیل مولفه های تاثیرگذار در ساختار و روند شکل گیری نظریه معماری طبیعتگرا از منظر معماران این سبک نمونه موردی (آنتونی گائودی )

طبیعت و آثار طبیعت در طول تاریخ همیشه منبع الهام و سرمشق خلاقیت های انسان بوده است . طبیعت این معلم بزرگ تاریخ ، در زمینه های مختلف منشا خدماتی برای انسان جست وجوگر و کنجکاو بوده که زمان آن به قدمت خود تاریخ می رسد و در این روند انسان بعد از گذر از قهر طبیعت ، توانسته است چیرگی های خود را به او نشان دهد. معماری اصیل همان معماری تودهها و به عبارتی معماری مردمی است و این گاه با معیارهای پیشینیان و گاه با آگاهی شخص سازنده از شیوه درست انجام کار، بر طبق عرف جامعه اش، از پیش تعیین شدهاند، اما نیاز انسان به اینکه از ساختمان به عنوان وسیله ای برای بیان احساسات مشترکش استفاده کند، در یکی از ابتدایی ترین مراحل رشد معماری ، منجر به ظهور و پیدایش معماری متعالی گردید. در این راستا از اوایل دهه ۱۹۹۰، نگرانی های زیست محیطی جایگاه برجسته تری در دستور کار جهانی پیدا کرد. ضرورت برقراری رابطه بین معماری و طبیعت در نتیجه افزایش آگاهی عمومی از پیامدهای گسترش بی رویه شهری و تغییرات آب و هوایی آشکار شده است . پیامدهای اصلاحات با هدف ادغام راه حل های سازگار با محیط زیست در ساخت وساز ساختمانها، ادراک عمومی را از محیط ساخته شده مدرن تغییر داده است . اگرچه این رابطه جدید تلقی می شود، اما ریشه در دوران باستان دارد. در طول تاریخ ، بسیاری از معماران نیاز به ایجاد پیوند با محیط زیست را تشخیص دادهاند و برای دستیابی به این ارتباط قدمهایی برداشته اند. آنتونی گائودی یکی از معمارانی است که سهم بسزایی در این همکاری داشته است . هدف از انجام این پژوهش در این مقاله کشف مجدد رابطه طبیعت و معماری از طریق آثار آنتونی گائودی است . بدین منظور روش تحقیق مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و همچنین توصیفی تحلیلی است .

کلیدواژه ها:

معماری ، آنتونی گائودی ، طبیعت ، بیومیمیکری ، معماری پایدار.