بررسی انرژیهای نو در معماری پایدار با رویکرد کاهش مصرف انرژی

افزایش جمعیت و به ویژه تکنولوژی و عدم تناسب آن با محیط زیست و نیز تغییر سطح فرهنگ و تمدن انسانها در طی دورانها , به خصوص در قرن اخیر موجب تغییرات وسیع و برهم خوردن شرایط طبیعی و اکوسیستم ها در بسیاری از نقاط جهان شده است . آثار سوء تکنولوژی مدرن بر روی محیط زیست نوعی آگاهی نو نسبت به مسائل ز یست محیطی در مردم به وجود آورده، به همین دلیل تحقیقات و اختراعات و رشد علم و صنعت و فن آوری در جهان امروز , روش های مختلف استفاده از انرژی را که در دوران قبل از انقلاب صنعتی معمول بود دگرگون کرده و شناخت منابع انرژی های جدید تحولی عظیم در توسعه صنعتی و تکام ل اجتماعی بشر بوجود آورد . در این مقاله که به روش تحلیلی توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام گرفته ، ابتدا به تعریف انرژیهای نو و شکل های مختلف آن که با امکانات موجود فعلی در کشورمان ایران ، قابل بهره برداری است پرداخته شده است و در قسمت بعد به سوابق و تجربه های موفق در بهره برداری از انرژیهای نو در ایران به صورت موردی و آماری اشاره شده است و سپس به تعاریف اصلی پایداری پرداخته میشود و نقطه اشتراک مباحث مربوط به پایداری و انرژی مورد بحث خواهد بود. این مهم براساس دسته بندی تعاریف موجود، از نگاهی کلی و سلسه مراتبی شامل مفاهیم اصلی پایداری و مصادیق آن در معماری مشخص میشود. نتیجه ی حاصل از این مطالعه لزوم استفاده روزافزون از راهکارهای پایداری را در معماری به خصوص در حوزه انرژی ، در عصر حاضر بیان میکند با بررسی بیشتر می توانیم برای استفاده بهتر از منابع انرژی مخصوصا انرژی های نو روشها و ایده های جدیدی را به کار گیریم ،تا به وسیله آن بتوانیم آلودگی های محیطی را به حداقل برسانیم و با صرفه جویی در مصرف منابع به توسعه پایدارکشورنیزکمک نماییم .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، انرژیهای نو ، مفهوم پایداری ، انرژیهای نو در ایران