بررسی تجلی نور در معماری اسلامی و ایرانی

نور مهم ترین اصل برای هر نوع ادراک بینایی است . در واقع روشنایی و نور یکی از مهم ترین شکل ها و تجلیات هستی به شمار می آید که همواره نقش اساسی در حیات زیستی ، اجتماعی و فرهنگی جوامع گوناگون داشته است و در آثارفرهنگی و هنری و همچنین در آثار و فضا های معماری به صورت های گوناگون بازتاب یافته و از عوامل مهم در شکل گیری و چگونگی این فضاها نیز بوده است . معماران با آگاهی از این نقش نور برای ایجاد هماهنگی و تناسب و زیبا تر جلوه دادن آثارشان بسیار بهره برده اند . در فرهنگ ایرانی نور همواره نمادی از عالم ملکوت و معنا بوده است . این اعتقاد که نور چون پلی است میان عالم معنا و ماده در معماری نیز تاثیر خود را گذاشته است . معماران با تسخیر نور و هدایت آن از طرق مختلف به داخل بنا محیط داخل و خارج را به این شیوه به هم پیوند می دادند. . شیوه تحقیق به صورت توصیفی و روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای میباشد. در این مقاله ضمن پرداختن به زیباشناسی نور در معماری اسلامی به بررسی مصادیق استفاده از آن در معماری گذشته این سرزمین پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

نور ، معماری ایرانی ، معماری اسلامی ، زیبایی