بررسی الهام گیری از الگوهای سازه ای طبیعت و ارتباط آن با طراحی معماری پایدار

طبیعت همواره یکی از الهام بخش ترین عناصر برای انسان ها در همه زمینه ها و الگویی برای طراحان معماری و سازه بوده، بطوری که امروزه علوم برخاسته ازطبیعت مبنای سایر علوم و رشته هایی نظیر معماری شده اند. شاید بتوان الهام از طبیعت را فصل مشترک طراحان معماری و سازه دانست ؛ یک موجود زنده برای بقاء به قابلیت هایش برای پاسخ گویی به محیط وابسته است . زندگی یک سازه نیز وابسته به ارتباطش به طبیعت است . با توجه به این که فرم در اثر کنش با طبیعت شکل می گیرد ونیز روندی که درگذشته و حال به وجودآمده می توان حدس زد که در آینده نیز ساخت و سازهای ملهم از طبیعت با سرعت و دقتی بیشتر از حال انجام گیرد. هدف این نوشتار تبیین رویکردی جامع ودربرگیرنده ملاحظات مربوط به فرم، عملکرد وسازه در آینده طراحی به منظور همسازی معماری و سازه براساس کاربست درس های طبیعت بوده است . طبیعت همواره در انتخاب فرم و شکل های یک جسم متناسب با نیاز آن، بهترین گزینه را انتخاب می کند و در انتخاب سازه و مکانیسمی که به آن جسم ایستایی و دوام می بخشد، ساده ترین ، متناسب ترین و موثرترین راهکار را ارائه می نماید، به همین دلیل در طول تاریخ معماران پیوسته به صورت های مختلف الگوبرداری از طبیعت توجه داشته اند و در این راستا رویکردهای مختلفی از نحوه ی برخورد با طبیعت در معماری مطرح شده است . یکی از آنها رویکرد سازه ای در استفاده از طبیعت می باشد. براین اساس هدف، صرفا بهره گیری صوری یا شکلی و یا سازه ای از الگوهای طبیعی نبوده بلکه هماهنگی ، یکپارچگی وتفکیک ناپذیری فرم، ساختار و عملکرد در طبیعت الگو قرار داده شده و رویکردی جامع بر این اساس تبیین شده است . در طبیعت فرم ، عملکرد و ساختاراصولی تفکیک ناپذیر ویکپارچه به شمار رفته وانفکاک هر یک بی معنا به نظر می رسد، وبرای رسیدن به ساختاری منسجم نیاز به ارتباط معنایی بین آنها می باشد، جامعیتی که در فرآیند طراحی معماری و سازه یک اثر ، امروزه فراموش گشته وکاربست درس های طبیعت می تواند نگرشی دوباره در این رهگذر ایفا کند.

کلیدواژه ها:

الگوی سازه ای ، طبیعت ، طراحی معماری ، ارتباط معنایی ، الهام طبیعت