مقایسه راهبردی آموزش معماری سنتی و معاصر مبتنی بر ارتقاء معماری آینده (نمونه مورد پژوهش : معماران استان بوشهر)

آثار ارزنده معماری گذشته ایران همواره سرشار از غنا، معنا، زیبایی و هویت بوده است . این روند همزمان با وقوع تحولات فرهنگی دوره قاجار و حرکت های آغازین آموزش عالی ، دستخوش دگرگونی بنیادین گشت و در مواجهه با معماری وارداتی غربی ، در مقام انفعال برآمده و سیر افول را در پیش گرفت . یکی از دلایل تنزل معماری ایران، تغییرات به وجود آمده در سیستم آموزشی معاصر است . تحول در نظام آموزش معماری ایران، بدون در نظر گرفتن نظام آموزش سنتی و در پی الگوبرداری مستقیم از مدرسه هنرهای زیبای پاریس صورت گرفت . لذا این سیر تحول، روند طبیعی خود را طی ننمود و شرایط از بیرون بر فضای فرهنگی و آموزشی تحمیل گردید. عدم پیوند و استفاده از آموزه های غنی معماری سنتی ایران و نبود مبانی نظری مستقل و بومی باعث گردیده آموزش معماری ایران پیرو بی چون و چرای مبانی نظری غربی باشد. در این پژوهش با توجه به اهمیت جایگاه دانشگاهها و مراکز آموزشی ، ویژگی های آموزش معماری سنتی و معاصر مورد بررسی قرار گرفته و نقاط اشتراک و افتراق آن با هدف استفاده از آموزهها، اصول و ارزشهای معماری سنتی جهت بهبود و ارتقاء شرایط فعلی آموزش معماری معاصر، جهت نیل به آینده ای بهتر، بررسی گردیده است . روش تحقیق در پژوهش حاضر توصیفی کیفی بوده و شیوه گردآوری اطلاعات، انجام مطالعات کتابخانه ای (روش اسنادی )، تهیه پرسشنامه و بررسی و تحلیل متون موجود بوده است . یافته ها نشان داده است از طریق خوانشی مدرن از اصول آموزش سنتی ، می توان به راهکارهایی جهت رفع معضلات معماری معاصر دست یافت .

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، معماری سنتی ، معماری معاصر ، ارتقاء آموزش.