گردشگری خوراک و توسعه پایدار

گردشگری خوراک به شدت با توسعه گردشگری پایدار که هدف اصلی آن به حداقل رساندن آسیب های زیست محیطی و فرهنگی، به حداکثر رساندن رضایت گردشگر و بهینه سازی رشد اقتصادی است، ارتباط دارد . صنعت گردشگری می تواند به کاهش تخریب منابع زیست محیطی (زمین، آب، هوا، گیاهان و جانوران) منجر شود، اما زمانی که این منابع نادرست و بیش از اندازه مصرف شوند، یا اگر مقدار فعالیت جامعه میزبان بیش از ظرفیت تحمل گردشگری باشد، می تواند اثر معکوس داشته باشد . گردشگری خوراک هم از این قاعده مستثنی نیست. موادغذایی محلی و اصیل برای کمک به پایداری در گردشگری از طریق گسترش و افزایش منابع پایه گردشگری بومی و محلی، افزودن ارزش به اعتبار مقصد، تقویت اقتصاد محلی و همچنین به واسطه مهیا کردن زیرساخت های دوستدار محیط زیست، دارای توان و ظرفیت بالقوه بسیار زیاد است . مصرف غذا به طور میانگین، یک سوم ( ۳۳ درصد) هزینه هرگردشگر را به خود اختصاص می دهد. با این نگاه می توان به گردشگری خوراک به عنوان بخش ارز آور و درآمدزای اقتصادی حاصل از هر گردشگر، نگاه ویژه ای داشت. گردشگری در جهان یکی از سرفصل های مهم و جذاب اقتصادی است که سالانه منبع درآمد بسیاری از کشورها را تشکیل می دهد. هر چه در برنامه ریزی دقیق تر و بهتر این خدمات وقت و سرمایه گذاری انجام شود، می توان به موفقیت در تحقق منابع مالی پیش بینی شده امیدوار بود. انتقال مفاهیم فرهنگی که در بسیاری کشورها از اولویت برخوردار است، نیز از این طریق قابل حصول و دستیابی است. ضرورت برنامه ریزی جهت تهیه نقشه راه توسعه گردشگری خوراک ایران با توجه به قابلیت فراوان ایران در زمینه تنوع غذایی با نگاه به جغرافیا و تنوع قومی و نژادی بسیار مهم است.

کلیدواژه ها:

گردشگری خوراک ، گردشگری بومی ، توسعه پایدار