بررسی و مقایسه تغییرات بزرگی موج الکترومیوگرافی و میانگین طیف فرکانسی عضله چهارسر ران بعد از ۸ هفته تمرینات درونگرا و برونگرا

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر دو نوع برنامه تمرینی مقاومتی درونگرا و برونگرا بر روی سازگاری های عصبی عضلانی (بزرگی موج الکترومیوگرافی ومیانگین طیف فرکانسی ) عضله چهار سر ران بود. روش کار: بدین منظور ۲۴ آزمودنی شامل پسران غیر ورزشکار در محدوده سنی ۱۹ تا ۲۷ سال در شهر بجنورد به صورت تصادفی در دو گروه درونگرا(۱۲ نفر) و برونگرا(۱۲) نفر قرار گرفتند. گروه تمرینی برون گرا عمل فلکشن زانو با یک پا را با ۱۵۰% ۱RM تا سرحد خستگی و گروه درونگرا عمل اکتنشن زانو را با یک پا با ۷۵% ۱RM تا سرحد خستگی به مدت ۸ هفته انجام دادند. سیگنال سطحی الکترومیوگرافی قبل و بعد از هشت هفته تمرین برای هر دو گروه اندازه گیری و ثبت شد. از آنالیز واریانس چند طرفه(M-ANOVA) برای بررسی تغییرات متغیرهای EMG قبل و بعد از جلسات تمرینی، عضله و گروه تمرینی به عنوان متغیرهای وابسته استفاده شد.نتایج: آنالیز واریانس چند طرفه افزایش در سرعت هدایت پتانسیل عمل را در هر دو گروه تمرینی برون گرا و درون گرا بعد از هشت هفته تمرین نشان داد. با این حال میزان افزایش سرعت هدایت پتانسیل عمل در عضله چهار سر ران گروه برونگرا بطور معناداری بیشتر از گروه درونگرا است.نتیجه گیری: به طورکلی گروه تمرینی برونگرا افزایش بیشتری در شاخص های الکترومیوگرافی در مقایسه با گروه تمرینی درونگرا نشان دادند که این احتمالا مربوط به بکارگیری سازوکارهای دستگاه عصبی مرکزی به انقباضات برون گرا هست.

کلیدواژه ها:

تمرین برون گرا ، تمرین درونگرا ، سازگاری عصبی و عضلانی ، الکترومیوگرافی