بررسی ساختار کمی و کیفی مساکن روستایی ایران

واحدهای مسکونی روستایی ضمن برخورداری از ارزش های معماری همانند سادگی و بی پیرایگی، الگوهای بصری و زیبایی-شناختی، انطباق با محیط طبیعی، هماهنگی با عملکرد زیستی و معیشتی، استفاده ازمصالح محلی و دانش بومی و... که به آن هویت خاصی می دهد دارای کاستیهایی چون آسیب پذیری در برابر سوانح طبیعی، ضعف سازه ای و آلودگی های محیطی منتج از تداخل فضاهای زیستی و معیشتی نیز می باشند . تحول آگاهانه در این معماری مستلزم شناخت ساختار کمی و کیفی مساکن روستایی است. در این تحقیق تحلیلی-توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای، اسنادی و پایگاه های اطلاع رسانی به بررسی گونه شناسی مساکن روستایی، عناصر فضاهای کالبدی مساکن روستایی، ساختار مساکن روستایی و مشکلات و مزیت های آن پرداخته ایم. یافته های تحقیق حاکی از آن است که ریختشناسی و بافت روستاها به طور عام و گونه شناسی خانه های روستایی به طور خاص متاثر از عوامل طبیعی، باورهای فرهنگی، اجتماعی و کارکردهای اقتصادی است. فقدان استحکام و فرسودگی ابنیه از مواردی است که لزوم اتخاذ تدابیری در راستای پایداری و بهسازی بافت کهن را می طلبد که راهکارهایی چون هدایت و بهسازی بافت فیزیکی، مقاومسازی ابنیه، زیباسازی ریخت و سیمای کالبدی و... را نیازمند است