بررسی پوشش گیاهی به کمک داده های ماهواره ای در منطقه سیستان

بیابان زایی عبارت است از تخریب سرزمین در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب که به علت تغییرات آب و هوایی و فعالیت های انسان رخ می دهد. دشت سیستان منطقه ای خشک در شرق ایران است که بیابان زایی از معضلات اصلی این منطقه است. هدف اصلی از اجرای این تحقیق دوساله ارزیابی روند تغییرات پوشش گیاهی منطقه در دوره ۱۹۹۰-۲۰۰۶ می باشد. در انجام این پژوهش، از نمونه گیری های صحرایی، تصاویر ماهواره ای و نرم افزارهای مرتبط بهره گرفته شد. در ابتدا نمونه گیری های صحرایی به روش سیستماتیک تصادفی در ۲۶ سایت معرف صورت گرفت که در هر سایت ۹ پلات ۱۰×۱۰ متر برداشت شد. سپس پردازش های لازم بر روی تصاویر ماهواره ای صورت گرفت و شاخص های گیاهی تولید شدند. بین داده های پوشش زمینی و ارزش طیفی پیکسل های متناظر آنالیز همبستگی صورت گرفت. بهترین نتیجه همبستگی از میان ۸۳ شاخص برآورد شده به ترتیب برای شاخصهای  WDVI،  NDVIab،TSAVI۲  و  MSAVI۱به دست آمد. تصاویر به دو کلاس پوشش و غیر پوشش طبقه بندی شد. سپس  دقت نقشه ها ارزیابی گردید که بالاترین دقت به میزان ۲۷/۸۳ درصد مربوط به نقشه حاصل از WDVI بود که بالاترین ضریب همبستگی را نیز دارا بود (۸۹/۰R۲= و ۰۱/۰p<). در این نقشه ها، سطح پوشش گیاهی برای سال ۱۹۹۰ معادل ۱۰۱۲۴۷ هکتار به دست آمد که برای سال ۲۰۰۶ به ۲۶۴۷۵ هکتار کاهش یافت.

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، شاخص گیاهی ، WDVI ، پوشش گیاهی ، سنجش از دور ، سیستان