کاربردهای نانوکامپوزیتهای زیست تجدیدپذیر

نانوکامپوزیت یک ماده جامد چند فازی است که در آن یکی از فازها دارای یک ، دو یا سه بعد کمتر از ۱۰۰ نانومتر یا ساختارهایی دارای فواصل تکراری در ابعاد نانو بین فازهای مختلف هستند. استفاده از نانوکامپوزیت ها به طور قابل توجهی در مهندسی ، پلاستیک ، لاستیک ، پوشش ها، چسب ها، مواد الکترونیکی و نوری توسعه یافته است . اگرچه ، این رشد سریع ، مشکلاتی را نیز به همراه داشته و سبب ایجاد مشکلات محیط زیستی شدیدی به دلیل تجزیه دیرهنگام نانوکامپوزیت ها در طبیعت شده است . مهم ترین راه حل برای رفع این مشکلات، تهیه اجزای نانوکامپوزیت ها از منابع زیست تجدیدپذیر است . بدین منظور، نانوکامپوزیت ها از منابع زیست تجدیدپذیر با استفاده از روغن های گیاهی ، سلولز، نشاسته ، لیگنین ، لاستیک طبیعی و پروتئین ها به دست می آیند. مهم ترین ویژگی های مشترک مورد انتظار در نانوکامپوزیت های ساخته شده از منابع زیست تجدیدپذیر، زیست سازگاری ، زیست تخریب پذیری ، آمادهسازی آسان، چگالی کم ، هزینه کم و مناسب بودن برای اصلاحات است . علاوه بر این ویژگی های رایج ، هدایت حرارتی کم ، افزایش انعطافپذیری ، ثابت دی الکتریک پایین و کارایی خوب بسته به کاربرد نیز از ویژگی های کلی این ساختارها هستند. اگرچه پایداری حرارتی ، مکانیکی و شیمیایی کمتر در مقایسه با ساختارهای نشئت گرفته از نفت ، کاربرد صنعتی آنها را در بسیار از موارد محدود کرده است . برای بهبود این خواص، مطالعات زیادی در زمینه استفاده از فناوری نانو در سالهای اخیر انجام شده است . نانوکامپوزیت های ساخته شده از منابع تجدیدپذیر به ویژه در صنایع غذایی ، بسته بندی و زیست پزشکی استفاده می شوند. علاوه بر این ، این نانوکامپوزیت ها پتانسیل بالایی برای کاربرد در چندین زمینه مانند غشاها، حسگرها، ذخیره انرژی ، اپتیک ، مصارف خودرویی و بازدارندههای شعله از خود نشان می دهند. این مطالعه به بررسی مهم ترین کاربردهای نانوکامپوزیت های زیست تجدیدپذیر می پردازد.