بازشناسی مفهوم انسان خدا در مجسمه های دوره کلاسیک یونان و بودیستی در هند با رویکرد انسان شناسی هنر

انسان شناسان هنر بر این باورند که برای شناخت یک اثر هنری باید به دنبال درک معنا و مفهوم اثر، از دیدگاه خالق اثر بود. از دیرباز مجسمه ها در هنر، ابزاری مناسب برای ارتباط با مخاطب به شمار می روند. این آثار می توانند هم جنبه ای زیباشناسانه داشته باشند و هم معنا و مفهوم خاصی را انتقال دهند. بینش دینی و اساطیری یونان و هند، در هنر این تمدنها به ویژه مجسمه سازی تاثیر گذارد. آنان خدایان و اساطیر را در هیئتی انسانیمجسم می کردند. هدف از انجام این پژوهش با رویکرد انسان شناسی هنر، پاسخ به این پرسش است که معانی، معیارهای زیبایی شناختی و کارکردی مجسمه ها چیست و خدا یا خدایان چگونه در کالبدی انسانی ظهور می یابند؟ روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی و شیوه پردازش اطلاعات به صورت کتابخانه ای و رایانه ای است. نتایج این مطالعه نشان می دهد که یونانیان برای خدایان و اساطیر صورتی انسانی در نظر می گرفتند. پیکره های خدایان از زیباترین نسبت های انسانی برخوردار بودند و در کمال زیبایی و تناسب تصویر می شدند. هدف هنرمندان یونانی خلق تصویری از انسان، به گونه ای بود که اثر دارای ویژگی ها و خصلت های فراانسانی باشد و فارغ از خصوصیات افراد عادی، جلوه ای ارزشمند و آرمانی از خدایان را به نمایش گذارد. هدف اصلی هنرمندان بودایی نیز این بوده است که از طریق تجسم گوهر انسان برتر که به عقیده آنان در بوداتجلی یافته، به یگانگی و سعادت کامل برسند. برای بوداییان هنر چهرهپردازی آرمانی، نقش آیینی و تربیتی دارد.

کلیدواژه ها:

مجسمه ، یونان ، هند ، بودا ، انسان خدا ، انسان شناسی