تدوین مدل ساختاری کاهش ریسک خسارات لرزه ای در محیط های شهری مطالعه موردی: منطقه ثامن شهر مشهد

امروزه، آسیب پذیری شهرها و به خصوص بافت های قدیمی و فرسوده در برابر زلزله، به عنوان مسئله ای جهانی پیش روی متخصصان رشته های گوناگون قرار گرفته است. لازم به ذکر است این وضع در کشورهای دارای ساختار طبیعی مخاطره آمیز، از جمله ایران، طی دهه های اخیر به صورتی حادتر نمود یافته است. بافت های فرسوده شهری به عنوان نقطه جوشش اصلی یک شهر نشان دهنده هویت آن شهر می باشند، در مقابل سوانح و پدیده های طبیعی به خصوص زلزله ناپایدار وآسیب پذیرند. پژوهش حاضر با هدف تدوین الگوی کاهش ریسک خسارات لرزه ای در محیط های شهری با در نظر گرفتن عدم قطعیت ها انجام شد. پژوهش پیش رو از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را متخصصین و کارشناسان شهری تشکیل می داد. حجم نمونه در نظر گرفته شده ۶۰ نفر بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که عوامل طبیعی، کیفیت مسکن، فاصله از کاربری های ویژه و عامل جمعیتی و اقتصادی بر کاهش ریسک خسارات لرزه ای در محیط های شهری تاثیر مثبت و معناداری دارد. از بین عوامل گفته شده عامل کیفیت مسکن با ضریب تاثیر ۴۵۸/۰ دارای بیشترین تاثیر و عامل جمعیتی و اقتصادی با ضریب تاثیر ۱۳۱/۰ دارای کمترین تاثیر بود.

کلیدواژه ها:

ریسک ، خسارات لرزه ای ، محیط شهری ، مدل ، منطقه ثامن شهر مشهد