بررسی سبک شناسی بلاغی و نحوی سوره نوح

ظرافت­های بلاغی و نحوی در آیات قرآن کریم، از جمله جنبه­های اعجاز این کتاب، از دیر باز مورد توجه دانشمندان علوم قرآنی بوده است. یکی از مباحث بلاغی قرآن کریم، سبک شناسی است که در ضمن آن با بهره گیری از دستاوردهای علم بلاغت و نحو، به بررسی جلوه­های سبکی موجود در قرآن کریم می­پردازد. پژوهش پیش رو با روش توصیفی – تحلیلی و بر اساس معیارهای سبک­شناسی، به بررسی زیبایی­های سبکی سوره­ی نوح در دو سطح بلاغی (سنتی و جدید) و نحوی پرداخته است و می­کوشد تا نشان دهد که چه ظرافت­هایی در سوره نوح از قبیل تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه و نیز هنجارگریزی­های نحوی که از ویژگی­های برجسته سبکی موجود در این سوره است به کار رفته است؛ لذا با کاربست این ویژگی­ها به تناسب مفاهیم و مضامین موجود در سوره به ظرافت­های بلاغی و وجهیت نحوی عبارات آیات پی برده که این نشان از سبک منحصر به فرد این سوره مبارکه است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در این سوره به بلیغ­ترین شیوه و به اقتضای حال مخاطب انواع هنجارگریزی­های نحوی و بلاغی (بلاغت سنتی و جدید) به کار گرفته شده است، و از لحاظ ساختارهای نحوی بنا بر حال و مقام جملات کوتاه و بلند متناسبی به کار گرفته شده است و نیز به دلیل نظم خاصی که در این سوره حاکم است جملات از لحاظ نحوی دارای پیوستار می­باشند.

کلیدواژه ها:

قرآن کریم ، سبک شناسی ، لایه ی بلاغی ، لایه ی نحوی ، سوره ی نوح