نقدی بر نظریه ی اصالت وجود و عینیت ماهیت

«اصالت وجود» یکی از بنیادی ترین و اساسی ترین ابتکارات صدرالمتالهین است که بسیاری از مباحث فلسفی تحت تاثیر آن رنگ دیگری به خود گرفته است. با همه ی وضوح این مساله در نزد ارباب حکمت متعالیه، گاه تقریرهایی نامشهور از اصالت وجود ارائه می شود. آن چه این تفاسیر در باب «ماهیت» می گویند، طیفی است از «سراب محض» بودن تا «عینیت». براساس تقریر نامشهور از اصالت وجود، هم چنان که وجود اصالت و تحقق دارد، ماهیت نیز عینیت دارد، ولی ماهیت به نفس وجود، عینیت پیدا کرده و به یک مصداق واحد موجودند. قائل این قول۱ معتقد است که این تفسیر، مراد و مرضی صدرالمتالهین است. در این مقاله بر آنیم تا با بیان تفصیلی محل نزاع، مراد صدرالمتالهین را روشن کرده و ادله و براهین مختلف تقریر مشهور را نقد و بررسی کنیم.