تحلیل انتقادی نظریه درونگرایانه چیزم و توجیه ذهنی- عینی باورها

باور موجه دارای چه شرایطی است؟ چگونه ما می­توانیم در باورهایمان در باره جهان خارج موجه باشیم؟ برخلاف نظریه برون­گرایانه، مبناگروی درون­گرایانه بر این باور است که ما انسان ها در رابطه با باورهایمان، الزامات و وظایف معرفتی یا عقلانی داریم که قبل از آن که به باورهای گزاره­ای موجه اعتقاد پیدا کنیم باید آن ها را انجام دهیم. هدف این مقاله نقد نظریه درون­گروی چیزم در مورد توجیه باورها است. هرچند دیدگاه درون­گروی معقول­تر از دیدگاه رقیب می­باشد، اما به­تنهایی برای توجیه باورها کافی نیست، بلکه به یک بیان تکمیلی نیاز دارد تا برای توجیه باورها کافی باشد. در این مقاله نشان داده خواهد شد که رهیافت چیزم در مورد توجیه باورها با اشکالاتی مواجه است. از آن­جایی­که غالب معرفت­های ما معرفت­های حصولی است بنابر این به یک پل ارتباطی میان ذهن و عین نیاز خواهیم داشت. با استفاده از فلسفه ی ملاصدرا و از طریق صورت­های ذهنی می­توان چنین پل ارتباطی میان ذهن و اعیان خارجی را ایجاد نمود. براساس علم حضوری، می­توان یک بیان ساده و روشن از توجیه باورها در مورد جهان مادی، به ویژه در مورد تجربه­های حسی ارائه نمود.

کلیدواژه ها:

درونگروی ، برونگروی ، چیزم ، توجیه ذهنی- عینی ، صدرا