تحلیلی بر ظرفیتهای ژئوتوریسمی پیرامون دریاچه ارومیه در پاسخ به چالش کم آبی

با توجه به ناپایداریهای زیست محیطی دریاچه ارومیه که عمدتا ناشی از فشار بی اندازه بر منابع آب و خاک منطقه می باشد توسعه گردشگری و ژئوتوریسم راهکار مناسبی برای کاهش فشار بهرهبرداری از منابع آب و خاک و تغییر معیشت پایدار ساکنین منطقه محسوب می گردد. پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه ظرفیتهای ژئوتوریسمی مناطق پیرامون دریاچه ارومیه (دریاچه ارومیه، غار سهولان، تخت سلیمان، آبشار شلماش) با استفاده از مدلهای SWARV و فاسیلوس پرداخته است. مدل SWARV از پنج فاکتور تاثیرگذار بر جذب گردشگر که شامل امنیت، امکانات رفاهی، دسترسی، نوع میراث ثبتی و نزدیکی به مناطق گردشگری دیگر و مدل فاسیلوس از شش بعد؛ ارزش علمی، ارزش اکولوژیکی، ارزش فرهنگی، ارزش زیبایی، ارزش اقتصادی و ارزش پتانسیل استفاده شده تشکیل شده است. یافته های هر دو مدل منحصر به فرد بودن ظرفیت های ژئوتوریستی دریاچه ارومیه را نشان داده و بر اهیمت حفاظت و برنامه ریزی جهت توسعه ژئوتوریسم دریاچه ارومیه تاکید دارند. بطوریکه با داشتن ۱۲۵ امتیاز از فاکتورهای موثر بر جذب گردشگر در مدل SWARV و ۲۲/۱۱ در مدل فاسیلوس، دریاچه ارومیه بهترین پتانسیل توسعه ژئوتوریسم در منطقه مورد مطالعه بوده است. بر این اساس توسعه ژئوتوریسم دریاچه ارومیه به عنوان راهبردی جهت کاهش وابستگی معیشت ساکنین منطقه به منابع آب قابل توصیه می باشد.

کلیدواژه ها:

ژئوتوریسم ، توسعه گردشگری ، دریاچه ارومیه ، مدل SWARV ، مدل فاسیلوس