نقش برنامه ریزی مکانی- فضایی ایستگاه های آتش نشانی در کنترل مخاطرات

استقرار هر عنصر شهری درموقعیت فضایی- کالبدی خاصی از سطح شهر، تابع اصول و قواعد و سازوکار (مکانیسم های)خاصی است که در صورت رعایت شدن به موفقیت و کارایی عملکردی آن عنصر در همان مکان مشخص خواهد انجامید و غیر این صورت چه بسا مشکلاتی بروز کند. ایستگاه آتش نشانی که در هر منطقه وجود دارد، معمولا با بخش های درمانی و اورژانس در ارتباط هستند، و می توانند به نحوی کارآمد به یک شاهراه متصل شوند. این ایستگاه ها ممکن است به عنوان مراکز آموزشی و کارآموزی سرویس دهند و باید به منظور آمادگی دائمی به تمامی تسهیلات لازم برای نگه داری، پشتیبانی و تعمیر مجهز باشند، در این بین با توجه به گسترش شهرنشینی ضرورت اهتمام به مسئل ایمنی بیش از پیش آشکار می شود. ایستگاه های آتش نشانی به عنوان مکانی جهت استقرار و انتظار خودروهای آتش نشانی و امداد، از جمله مراکز مهم و حیاتی خدمات رسانی در شهرها هستند. موجودیت شهرها عموما با سرویس دهی و ارائه خدمات به ساکنان در محدوده قانونی و حریم شهرها آمیخته است و ایستگاه های آتشنشانی به عنوان مکان هایی برای استقرار و انتظار خودروهای آتشنشانی و نجات، از جمله مراکز مهم و حیاتی خدمات رسانی در شهرها هستند که، انتخاب بهترین مکان با دیدگاه فضایی برای ایجاد این مراکز ضروری می باشد. در نتیجه می توان گفت از انجا که مراکز آتش شنانی با آئین نامه طرح ساختمانها در برابر زلزله (استاندارد ملی) جزو گروه ساختمانهای با اهمیت زیاد قرار می گیرد، در انتخاب زمین محل احداث این مراکزلازم است امکانات ساخت و شرایط لازم برای احداث بنا با استفاده از مطالعات میدانی و آزمایشگاهی ویژه و مطابق با شرایط مذکور بررسی گردد.