اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر احساس تنهایی، ادراک از نگرانی و ناگویی هیجانی دانش آموزان دختر در دوران اپیدمی کرونا

هدف: : این پژوهش با هدف آموزش مهارت های زندگی بر احساس تنهایی، ادراک از نگرانی و ناگویی هیجانی دانشآموزان دختر در دوران اپیدمی کرونا انجام شد. روش: : پژوهش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون دو گروهی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی دانشآموزان دختر مقطع متوسطه اول شهرستان اسلام آبادغرب در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند. به شیوه در دسترس تعداد ۳۰ دانش آموز دختر انتخاب و با انتصاب تصادفی در دو گروه مساوی ۱۵ نفری جایگزین شدند. برای آزمودنیهای گروه آزمایش برنامه مهارت زندگی طی ۱۰ جلسه هفتگی (هر جلسه ۵/۱ ساعت) اجرا شد اما گروه کنترل این برنامه را دریافت نکرد. برای گردآوری دادهها علاوه بر چکلیست اطلاعات دموگرافیک- فرم محقق ساخته از پرسشنامه ناگویی هیجانی (بگبی و تیلور، ۱۹۹۴)، پرسشنامه نگرانی ایالتی پنسیلوانیا (مایر و همکاران، ۱۹۹۰) و پرسشنامه احساس تنهایی (راسل و همکاران، ۱۹۸۰) استفاده شد. دادهها با روشهای آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحرافمعیار)، آزمون پیشفرضهای آمار پارامتریک و آنالیز کوواریانس (تکمتغیره و چندمتغیره) انجام شد. برای تحلیل از نرمافزار آماری SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان میدهند؛ میزان نشخوار فکری و نگرش های ناکارآمد با هر دو درمان کاهش یافته است. اما بین دو درمان در میزان نشخوار فکری تفاوت معنی داری وجود داشته و اثربخشی درمان روانی-اجتماعی به نسبت درمان شناختی-رفتاری بیشتر بوده است. اما بین دو درمان در نگرش های ناکارآمد تفاوت معنی داری وجود نداشته است. همچنین اثربخشی درمان روانی-اجتماعی در مردان در مقایسه با زنان بیشتر بوده است.

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت زندگی ، احساس تنهایی ، ادراک نگرانی ، ناگویی هیجانی ، دختران.